اثر حساس کنندگی نانوذرات طلای پگ‏دار شده در پرتودهی سلول‏های سرطانی رده MCF-7 با استفاده از پرتوی ایکس ارتوولتاژ

هدف: در اثر پیشرفت‏های اخیر در فناوری نانو، می‏توان نانوموادی با عدد اتمی بالا نظیر نانوذرات طلا، را در سلول‏های سرطانی متمرکز کرد و از خصوصیت افزایش دز جذبی آن‏ها به عنوان حساس‌کننده پرتویی بهره گرفت. هدف از این مطالعه بررسی ضریب افزایش دز جذبی در حضور نانوذرات طلای پگ‌دار شده در پرتودهی سلول‏های سرطانی رده mcf-7 با استفاده از پرتوی ایکس ارتوولتاژ بوده است.مواد و روش‏ها: نانوذرات طلا با قطر میانگین 47 نانومتر سنتز و به مولکول پلی‌اتیلن گلیکول متصل شد. 50 میکروگرم به ازای هر میلی‏لیتر از نانوذرات طلای پگ‌دار ‌شده در دوره‏های زمانی مختلف 1، 2، 6، 12و 24 ساعت با سلول‏هایmcf-7 انکوبه و میزان سمیّت‌زایی آن‏ها مقایسه شد. سپس نانوذرات طلای پگ‏دار شده با غلظت 50 میکروگرم به ازای هر میلی‏لیتر به مدت زمان‏های 12 و 24 ساعت با این سلول‏ها انکوبه شد و میزان حساس‌کنندگی پرتویی آن‏ها طی اعمال 2 گری با باریکه‌های پرتوی ایکس 120، 180 و 200 کیلو ولت پیک و با استفاده از روش mtt ارزیابی شد.نتایج: مطالعات سمیّت‌زایی نشان داد که نانوذرات طلا اثر سمیّتی معنی‏داری بر زیست‌پذیری سلولی ندارد؛ اما اختلاف معنی‏داری در میزان بقای سلول‏ها در گروه‏های تابش‌دهی شده در حضور و عدم حضور نانوذرات طلا مشاهده شد به‏طوری که میانگین ضریب افزایش دز جذبی برابر 06/0±22/1 به‏دست آمد. همچنین نتایج نشان داد تفاوت معنی‏داری بین استفاده از باریکه‌های پرتوی ایکس 120، 180و 200 کیلو ولت پیک در ایجاد حساس کنندگی پرتویی وجود ندارد اما افزایش مدت زمان انکوباسیون می‌تواند ضریب افزایش دز را بهبود بخشد.نتیجه‏گیری: با به‏کارگیری نانوذرات طلا، می‌توان با کاهش دز تجویزی، اثر کشندگی مشابهی را در سلول‏های سرطانی به‏دست آورد.