ارزیابی نقش 2-اکسو 4-تیازولیدین-کربوکسیلیک اسید (otc) بر کسب و بیان وابستگی به مورفین در موشهای نژاد nmri نر

سابقه و هدف: در طی وابستگی به مورفین غلظت آنتی اکسیدان های طبیعی کاهش می یابد که یکی از مهمترین آنها گلوتاتیون می باشد، بنابراین استفاده از آنتی اکسیدان ها می تواند اثرات ترک مورفین را کاهش دهد. لذا، هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر دوزهای مختلف 2اکسو4تیازولیدینکربوکسیلیک اسید (otc = 2oxo4thiazolidinecarboxylic acid) (فعال کننده آنزیم گلوتاتیون تراسفراز) بر بیان و کسب وابستگی فیزیکی توسط مورفین می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی از موشهای کوچک آزمایشگاهی نر نژاد nmri (2030 گرم) در 9 گروه 8تایی استفاده شد. موشها به روش مارشال به مورفین وابسته شدند. otc در دوزهای مختلف (mg/kg 20، 10، 5) در روزهای القاء وابستگی (کسب) و یا روز تست (بیان) به حیوانات تزریق گردید. با تجویز نالوکسان دو نشانه اصلی سندرم ترک (تعداد پرش و مدفوع) مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: تجویز نالوکسان در موش هایی که در روزهای قبل مورفین دریافت کرده بودند باعث افزایش وزن مدفوع حیوانات (0/2 ±0/62 و 0/05 ±0/3 گرم به ترتیب در گروه مورفین و سالین) و تعداد پرش گردید (15 ±46 و 0/2 ±1 در گروه مورفین و سالین: 0/01>p) تجویز otc نسبت به گروه سالین تغییر معنی داری در تعداد پرش و میزان مدفوع نداشت. otc در روزهای القاء وابستگی سبب افزایش تعداد پرش و مقدار مدفوع (0/01 ±0/53 و 0/5 ±1/2، 0/04 ±1، 0/01 ± 0/62 به ترتیب دوزهای mg/kg 5 ، 10 ، 20 و سالین:0/01>p;) و در روز تست باعث افزایش تعداد پرش گردید (0/01>p).نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که تحریک گلوتاتیون ترانسفراز توسط otc باعث تقویت کسب وابستگی فیزیکی به مورفین می شود.