اثربخشی تمرین درمانی مبتنی بر رویکرد sahrmann در بیماران با سندروم درد مفصل پاتلوفمورال

سابقه و هدف: سندروم درد پاتلوفمورال شایعترین منشاء درد قدامی زانو می باشد که معمولا طی بالا و پایین رفتن از پله ها، چمپاتمه زدن، نشستن طولانی مدت و زانو زدن یات دویدن اتفاق می افتد. این مطالعه بمنظور مقایسه فیزیوتراپی سنتی به تنهائی و فیزیوتراپی سنتی توام با تمرین درمانی مبتنی بر رویکرد sahrmann بر بهبود سندورم پاتلوفمورال انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه مداخله ای بر روی 30 بیمار مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال با سن 5020 سال انجام شد. افراد به دو گروه فیزیوتراپی سنتی و گروه درمانی sahrmann تقسیم شدند. در گروه فیزیوتراپی سنتی، از روشهای تحریک الکتریکی سطحی، کیسه گرم، اولتراسوند و تمرینات تقویتی و کششی زانو استفاده شد. در گروه درمانی sahrmann، علاوه بر فیزیوتراپی سنتی، از نواربندی خلفی ضربدری ران، تقویت و تمرینات عملکردی هیپ نیز استفاده شد. مداخلات در هر دو گروه به مدت 6 هفته اعمال شد. قبل و بلافاصله بعد از درمان، پرسشنامه کیفیت سطح زندگی (koos)، شدت درد زانو و حس مفصل زانو اندازه گیری و مقایسه شدند.یافته ها: در هر دو گروه، متغیرهای شدت درد، مقیاس koos و حس وضعیت زانو در پایان هفته ششم به طور معنی داری بهبود یافتند(0/05>p). در گروه فیزیوتراپی سنتی میانگین شدت درد از 7/23 ± 54/53 میلی متر به 5/11 ±37/80 میلی متر، میانکین نمره پرسشنامه koos از 6/12 ± 95/93 به 6/23 ±73/26و میانگین خطای بازسازی وضعیت زانو از 1/57 ±4/98 درجه به 1/15 ±2/82 درجه کاهش یافتند همچنین در گروه درمانی sahrmann و در پایان هفته ششم میانگین شدت درد از 7/75 ±59/93میلی متر به 5/36 ±40/2 میلی متر، میانگین نمره پرسشنامه koos از 10/94 ±95/73 به 7/87 ±71/4 و میانگین خطای بازسازی وضعیت زانو 9/1 ±6/18 درجه به 1/11 ±2/99 درجه کاهش یافتند.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه استفاده از رویکرد درمان sahrmann، نسبت به فیزیوتراپی سنتی، اثرات بیشتری در بهبود درد، حس وضعیت زانو و افزایش کیفیت زندگی مبتلایان به سندرم درد پاتلوفمورال ندارد.