ارزیابی تاثیر گلیسیریتینیک اسید و گلیسیریزیک اسید مشتق از عصاره شیرین بیان بر رده سلولی آدنوکارسینومای معده

خلاصهسابقه و هدف: سرطان معده، دومین سرطان شایع می باشد که از روشهای متعددی همانند جراحی، شیمی درمانیوپرتو درمانی در درمان آن استفاده می شود. در اکثر موارد پاسخ به درمان ضعیف و با اثرات جانبی نامطلوب همراه است. عدم پاسخ به درمان، رشد سریع این بیماری محققین را به تلاش جهت دستیابی به داروهای موثرتر با اثرات جانبی کمتر واداشته است. شیرین بیان گیاهی با عوارض کم و خواص آنتی اکسیدانی بالایی می باشد که درطب سنتی برای درمان سرطان پیشنهاد شده است. لذا این مطالعه به منظور بررسی اثر ترکیبات شیرین بیان بر سلولهای آدنوکارسینومای معده انجام شده است.مواد و روشها: در این مطالعه تجربی رده سلولی (adenocarcinoma gastric) ags از بانک سلولی تهیه و کشت داده شد. پس از پاساژ، سلولها به پلیتهای96 تایی منتقل گردیدند. در هر خانه 2000 سلول در محیط 1640rpmi حاوی fbs (10%) قرار گرفت. سلولها درمجاورت غلظتهای مختلف ترکیبات گلیسیریتینیک اسید (1/0،1،10،100 میکرومولار) و گلیسیریزیک اسید (1/0،10،1،100میکرومولار) به مدت 24و48 ساعت به صورت تریپلیکیت قرار گرفتند و نتایج با گروه کنترل مقایسه شدند. یافته ها: یافته ها نشان می دهد، که هر دو ترکیب دارای اثر کشندگی وابسته به غلظت و زمان است. غلظت 100 میکرومولار برای گلیسیریتینیک اسید در 24 ساعت با میانگین جذب نوری 02/0±41/0 و در مقابل کنترل 04/0±79/0(0002/0p=) و در 48 ساعت با میانگین جذب نوری 004/0±16/0 و در مقابل کنترل 24/0±749/1 (0003/0p=) و بعد از 48 ساعت برای گلیسیریزیک اسید با میانگین جذب نوری 53/0±78/0و در مقابل کنترل 49/0±09/2 معنی دار بود (035/0p=).نتیجه گیری: با توجه به تاثیر کشندگی و ترکیبات شیرین بیان، بررسی بیشتر از هر دوترکیب بعنوان ترکیبات موثر در سرطان معده پیشنهاد می شود.