مقایسه نتایج درمانی ترمیم فتق اینگویینال به روش با مش و بدون مش

سابقه و هدف: ترمیم فتق اینگوینال یکی از شایع ترین اعمال جراحی عمومی می باشد. روش های متعدد و گوناگونی بسته به سن بیمار استفاده می شود که هدف آن ها بهبود نتایج درمانی از نظر کاهش عوارض و عود فتق می باشد، با وجود این هنوز در نظر جراحان روش ارجح ترمیم فتق اینگوینال مورد اختلاف است. این مطالعه به منظور مقایسه نتایج ترمیم فتق اینگوینال به دو روش مش گذاری و بدون مش انجام شد. مواد و روشها: این مطالعه بر روی تمامی بیماران بالای 18 سال که با تشخیص فتق اینگوینال طی شش ماهه اول سال 1389 در بیمارستان شهیدبهشتی بابل هرنیورافی شده بودند، انجام شد. مشخصات دموگرافیک، اطلاعات مربوط به فتق، مدت زمان برگشت به کار و نوع ترمیم برای همه بیماران در چک لیست ثبت شد و سپس بیماران به مدت یک سال از نظر بروز عوارض عمل و عود فتق پیگیری شدند. مواردی که به دنبال آسیت یا افزایش فشار داخل شکمی سبب عود فتق شدند و یا بیمار در طول مدت پیگیری قابل دسترسی نبود از مطالعه حذف شدند. یافته ها: در مجموع اطلاعات 132 بیمار بررسی شد که 129 نفر مرد و 3 نفر زن بودند و میانگین سن بیماران 89/16±66/53 سال بود. 45 بیمار (1/34%) با روش مش گذاری و 87 بیمار (9/65%) نیز بدون مش هرنیورافی شدند. مدت زمان بازگشت به کار در روش ترمیم فتق با مش به طور میانگین 7/4±4/25روز و در روش ترمیم فتق بدون مش 86/7±53/28 روز بود (048/0=p). در طی مدت پیگیری، 8 مورد (1/6%) دچار عود شدند که از این تعداد، 6 مورد بدون مش ترمیم شده بودند و 2 مورد نیز با روش مش گذاری هرنیورافی شده بودند (05/0 < p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه به نظر میرسد برای ترمیم فتق های اینگوینال ساده، روش مش گذاری روش مناسبتری در مقایسه با روش بدون مش می باشد.