بررسی موارد مصرف ایمونوگلوبولین داخل وریدی و عوارض ناشی از آن در بابل طی سالهای 83-78

سابقه و هدف : ایمونوگلوبولین داخل وریدی برای درمان افرادی که قادر به تولید آنتی بادی نیستند و بیماریهای خود ایمنی مورد استفاده قرار می یرد . تزریق ایمونوگلوبولین داخل وریدی ندرتا همراه با واکنشهای نامطلوب می ابشد که بیشتر تحت تاثیر سرعت تزریق می باشد . این مطالعه با هدف تعیین اندیکاسیون ها و عوارض ناشی از مصرف ایمونوگلوبولین داخل وریدی انجام شد . مواد و روشها : این مطالعه توصیفی - تحلیلی بر روی 265 بیمار بستری شده نیازمند تزریق ایمونوگلوبولین داخل وریدی در بیمارستان اطفال امیرکلا از مهرماه 78 لغایت خرداد 1383 انجام شد . داده ها با استفاده از نرم افزار spss تجزیه و تحلیل شد و برای مقایسه عوارض دارو بر اساس سن و سرعت تزریق در دو جنس از تست t و chi- square و fisher exact استفاده گردید . یافته ها : در این مطالعه 265 بیمار با 871 تزریق شرکت داشتند که 131 نفر ( 4/49%) مذکر و 134 نفر ( 6/50%) مونث بودند . 2 بیمار ( 7/0%) دچار آنمی همولیتیک اتوایمیون ، 1 نفر ( 3/0%) اتاکسی تلانژکتازی ، 9بیمار ( 4/3%) تشنج مقاوم به درمان ،‌2 بیمار ( 7/0%) سندرم گین باره ، 83 بیمار( 3/31%) پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایمیون ، 46بیمار( 3/17%) کاوازاکی ، 51 بیمار( 2/19%) نقص ایمنی ، 72بیمار( 1/27%) نوزادان نارس بودند . در بین افراد مورد مطالعه 17 تزریق ( 95/1%) دچار عارضه شدند که در 14 بیمار ( 5/82%) خفیف، در 2 بیمار ( 7/11%) متوسط و در یک بیمار ( 8/5%) شدید بوده است . ایجاد عوارض در دو جنس یکسان بود اما با سرعت تزریق ارباط معنی دار داشت ( پی کوچکتر از 05/0) . نتیجه گیری : شایع ترین علت مصرف ایمونوگلوبولین داخل وریدی پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایمیون است و ایجاد عوارضی که اکثرا خفیف بودند با سرعت تجویز دارو ارتباط داشتند .