تاثیر هیپرگلیسمی مزمن القا شده با استرپتوزوتوسین بر اثرات تنفسی مرفین در موش های صحرایی

سابقه و هدف: درد نوروپاتیک یک عارضه شایع دیابت است. امروزه از دارو‌های ضد درد اپیوئیدی مانند مرفین جهت تسکین درد نورپاتیک استفاده می‌شود. از آنجایی که تاکنون اثرات تنفسی مرفین در دیابت بررسی نشده است. هدف این مطالعه بررسی تاثیر هیپرگلیسمی مزمن بر اثرات تنفسی مرفین می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 32 سر موش صحرایی نر ن zwj;ژاد ویستار به طور تصادفی در چهار گروه 8 تایی: گروه کنترل (تزریق بافر سیترات به عنوان حلال استرپتوزوتوسین)، گروه مرفین (تزریق بافر سیترات به عنوان حلال استرپتوزوتوسین، تزریق مرفین قبل از ثبت تنفسی)، گروه هیپرگلیسمی (تزریق استرپتوزوتوسین) و گروه هیپرگلیسمی مرفین (تزریق استرپتوزوتوسین، تزریق مرفین قبل از ثبت تنفسی) تقسیم شدند. هیپرگلیسمی با تزریق داخل صفاقی mg/kg 35 استرپتوزوتوسین القا گردید. ثبت تنفس بوسیله دستگاه پلی تیسموگرافی انجام گردید. سپس حجم و فواصل تنفسی و تعداد تنفس جهت آنالیز در محیط نرم افزار متلب مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: میانگین تعداد تنفس (در گروه هیپرگلیسمی 3/9 ±83 و گروه کنترل 4 ±101 (0/05>p))، ضریب تغییرات تعداد تنفس (در گروه هیپرگلیسمی 0/1 ±0/615 و گروه کنترل 0/07 ±1/05 (0/05>p))، میانگین حجم تنفس (در گروه هیپرگلیسمی 0/19 ±1/44 و گروه کنترل 0/11 ±1/1 (0/05>p)) و میانگین فواصل تنفس (در گروه هیپرگلیسمی 0/01 ±1/28 و گروه کنترل 0/03 ±0/93 (0/05>p)) بود. ضریب تغییرات حجم تنفسی (در گروه هیپرگلیسمیمرفین 14/16 ±1/0 و گروه مرفین 0/1 ±1/68 (0/05>p))، میانگین حجم تنفسی (در گروه هیپرگلیسمیمرفین 0/34 ±1/24 و گروه مرفین 0/04 ±0/37 (0/05>p)) و میانگین فواصل تنفسی (در گروه هیپرگلیسمیمرفین 0/07 ±1/09 و گروه مرفین 0/05 ±0/74 (0/01>p) بود.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که هیپرگلیسمی باعث تغییر الگوی تنفس و پاسخ‌دهی سیستم تنفسی به مرفین می شود.

The Effect of Streptozotocin-Induced Chronic Hyperglycemia on Respiratory Effects of Morphine in Rats

BACKGROUND AND OBJECTIVE: Neuropathic pain is a common complication of diabetes. Today opioid analgesics such as morphine, use for the management of neuropathic pain. Since the respiratory effects of morphine have not been studied in diabetes, the aim of this study was to investigate the effect of chronic hyperglycemia on the effects of morphine on respiration.METHODS: 32 Male Wister rats were randomly allocated into control group (injection of citrate buffer as streptozotocin solvent), morphine group (injection of citrate buffer as STZ solvent and injection of morphine before respiratory recording) group, hyperglycemia group (STZ injection), and hyperglycemiamorphine group (STZ injection and morphine injection before respiratory recording). Hyperglycemia was induced by injecting streptozotocin (35 mg/kg, i.p.). Respiration was recorded by plethysmography after which respiratory volume, interbreath interval, and respiratory rate were quantified using MATLAB.FINDINGS: Mean of respiratory rate (in the hyperglycemia was 83 ±3.9 and control was 101 ±4 (p<0.05)), coefficient of variation of respiratory rates (in the hyperglycemia was 0.615 ±0.1 and control was 1.05 ±0.07 (p<0.05)), mean of respiratory volume (in the hyperglycemia was 1.44 ±0.19 and was control 1.1 ±0.11 (p<0.05)), and mean of interbreath interval (in the hyperglycemia was 1.28 ±0.01 and control was 0.93 ±0.03 (p<0.05)). coefficient of variation of respiratory volumes (in the hyperglycemiamorphine was 1.14 ±0.16 and was morphine was 1.68 ±0.1 (p<0.05)), mean of respiratory rate (in the hyperglycemiamorphine was 1.24 ±0.34 and morphine was 0.37 ±0.04 (p<0.05)), and mean of interbreath interval (in the hyperglycemiamorphine was 1.09 ±0.07 and morphine was 0.74 ±0.05 (p<0.01)).CONCLUSION: Our results show that chronic hyperglycemic changed breathing pattern and respiratory response to morphine.