اثرات ضدتشنجی هسپرتین در مدل حیوانی تشنج القا شده با پنتیلن تترازول

سابقه و هدف: هسپرتین به عنوان فلاونوئید مهم مرکبات، دارای خواص فارماکولوژیکی متعددی از جمله اثرات آنتی اکسیدانی و ضدالتهابی است. در این مطالعه، اثرات هسپرتین بر رفتار تشنجی و عملکرد آن بر ظرفیت تام آنتی اکسیدانی و شاخص پراکسیداسیون لیپید در مدل تشنج القا شده با پنتیلن تترازول بررسی شده است. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، تعداد 35 سر موش nmri در پنج گروه 7تایی کنترل، سالین و دوزهای 10، 20، 50 میلی گرم/کیلوگرم هسپرتین تقسیم شدند. حیوانات به مدت هفت روز و به صورت خوراکی مداخلات مورد نظر را دریافت کردند. در روز هفتم، سی دقیقه پس از گاواژ، تشنجات با تزریق داخل صفاقی تک دوز پنتیلن تترازول با دوز 60 میلی گرم/کیلوگرم القا شد. پس از ثبت علائم رفتاری تشنج شامل تاخیر آغاز انقباضات میوکلونیک، تاخیر آغاز و طول دوره زمان تشنجات عمومی تونیک کلونیک و زمان مرگ، اندازه گیری ظرفیت تام آنتی اکسیدان(frap) و ماده واکنش پذیر اسید تیوباربیتوریک(tbars) بافت هیپوکامپ انجام و مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: پیش درمان با هسپرتین به طور معنی داری سبب افزایش تاخیر زمانی آغاز انقباضات میوکلونیک (هسپرتین 50: 3/53 ±22 ثانیه، 0/032=p)و تاخیر آغاز تشنجات عمومی تونیک کلونیک (هسپرتین 10: 1/48 ±21 ثانیه، 0/0003p=؛ هسپرتین 20: 2/6 ±35/83 ثانیه،0/001 p=؛ هسپرتین 50: 2/3 ±34/5 ثانیه، 0/004 p=)گردید. اعمال هسپرتین در دوز 10 میلی گرم بر کیلوگرم به صورت معنی داری سبب کاهش مقادیر tbars در مقایسه با گروه سالین (0/003=p ) و دوزهای 20 و 50 میلی گرم/کیلوگرم هسپرتین (0/0001=p گشت. هیچ گونه تفاوت معنی داری در سطوح frap بین گروه های مختلف آزمایش مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه بیانگر این است که هسپرتین ممکن است به عنوان درمان کمکی در بیماری صرع موثر باشد.