تهیه و ارزیابی بارگذاری پروتئین ریواکس در نانوذرات کایتوزان

سابقه و هدف: سم ریسین یک گلیکوپروتئین هترودایمر می باشد که با توجه به سمیت بالا از آن بعنوان یک عامل بیوتروریسمی استفاده می شود. درحال حاضر مطالعات ایمنی زایی علیه ریسین بر روی دو کاندید واکسن زیر واحدی شامل ریواکس و rvec متمرکز شده است. این مطالعات، ایمنی زایی کاندید واکسن را به صورت تنها و همراه با ادجوانت مورد بررسی قرار داده اند ولی تاکنون از سیستم های تحویل نوین مانند نانوذرات، برای بهبود ایمنی زایی آنها استفاده نشده است. هدف از این تحقیق،تهیه و ارزیابی بارگذاری کاندید واکسن نوترکیب ریواکس در نانوذرات کیتوزان می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، پس از انتقال ژن ریواکس به باکتری، القاء بیان و تخلیص پروتئین ریواکس توسط ستون کروماتوگرافی میل ترکیبی، پروتئین ریواکس در نانوذرات کایتوزان با روش ژلاسیون یونی بارگذاری شد. سپس خصوصیات نانوذرات شامل اندازه، مورفولوژی، درصد احتباس و الگوی رهایش پروتئین ریواکس از نانوذرات و پایداری این پروتئین در طی شرایط اسیدی بارگذاری در نانوذرات توسط sdspage مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین بررسی ایمنی زایی بر روی 3 گروه 4تایی موش توسط پروتئین ریواکس، نانوذرات حاوی پروتئین و بافرفسفات صورت پذیرفت.یافته ها: نتایج این تحقیق نشان داد که نانوذرات حاوی پروتئین دارای اندازه 178نانومتر، پتانسیل زتای27/8+ میلی ولت و شاخص پراکندگی برابر 0/193 می باشند. همچنین برطبق نتایج sdspage مشخص شد که پروتئین ریواکس در طی فرآیند تهیه نانوذرات کایتوزان تخریب می شود. بالاترین تیتر آنتی بادی مربوط به گروه دریافت کننده پروتئین به تنهایی بود (0/082 ± 2/606) که با گروه دریافت‌کننده نانوذرات حاوی پروتئین (0/005 ± 0/367) و گروه شاهد تفاوت معنی داری داشت (0/01>p). همچنین از لحاظ آماری تفاوت معنی داری بین نمونه های شاهد و نانوذرات بارگذاری شده مشاهده نشد.نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که پروتئین ریواکس در شرایط اسیدی تولید نانوذرات کایتوزان، ناپایدار بوده و روش ژلاسیون یونی برای بارگذاری ریواکس در نانوذرات کایتوزان مناسب نمی باشد.