ارزیابی شاخص های کمی تحمل به خشکی در ژنوتیپ های چغندرقند

در بهار 1381 ،‌ به منظور تعیین بهترین شاخص های کمی تحمل به خشکی در ژنوتیپ های چغندر قند ، ‌آزمایشی به صورت طح کرت های خرد شده در قالب بلوک های تصادفی در سه تکرار در ایستگاه تحقیقاتی شیراز - زرقان انجام گرفت . سه رژیم آبیاری شامل : - آبیاری در حد بهینه ، - آبیاری به میزان 75 درصد نیاز آبی بهینه تنش ملایم - آبیاری به میزان 50% نیاز آبی بهینه تنش شدید ،‌ به کرت های اصلی و ده ژنوتیپ چغندر قند به کرت های فرعی اختصاص داده شدند . تنش آبی از مرحله شش برگی آغاز شد و در تمام طول فصل رشد ادامه یافت . شش شاخص تحمل به خشکی شامل شاخص های حساسیت به تنش ssi تحمل به تنش sti ، میانگین هندسی بهره وری gmp ، میانگین حسابی بهره وری mp ، تحمل tol و میانگین هارمونیک ، بر اساس صفت عملکرد شکر سفید در شرایط مطلوب و تنش رطوبتی محاسبه و مورد ارزیابی قرار گرفت . اثر تنش آبی به طور موثر بر روی عملکرد شکر مشخص شد . نتایج همبستگی بین شاخص های کمی تحمل به خشکی و عملکرد شکر سفید در هر سه شرایط داشتند و لذا به عنوان بهترین شاخص ها می توانند جهت دستیابی به ژنوتیپ هایی با عملکرد بالا ، در هر سه شرایط رطوبتی به کار روند . ولی با توجه به بالا بودن ضریب همبستگی شاخص sti با دیگر شاخص ها ، این شاخص ، اهمیت بیشتری دارد . از طریق تکنیک آماری تجزیه به مولفه های اصلی و ترسیم بای پلات ، ژنوتیپ های bp 7221- i - 79 مشهد و رسول ، شاهد به عنوان ژنوتیپ هایی با پتانسیل عملکرد شکر سفید بالا در هر سه شرایط رطوبتی معرفی شدند .