مقایسه درمان شناختی رفتاری و درمان مبتنی‌ بر پذیرش و تعهد بر خشم در زنان مبتلا به افسردگی پس‌از زایمان

زمینه و هدف: اختلال افسردگی پس از زایمان، مسئله‌ای بهداشتی با شیوع بالا می باشد. هدف پژوهش، مقایسه اثربخشی درمان های شناختی رفتاری و مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خشم در زنان مبتلا به افسردگی پس از زایمان بود. مواد و روش‌ها: روش پژوهش، نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون پس‌آزمونو پیگیری 3 ماهه با گروه کنترل بود. جامعه آماری، زنان مبتلا به افسردگی پس از زایمان مراجعه‌کننده به مراکز سلامت غرب استان البرز، در سال 1398 بود. 45 نفر از این بیماران با مقیاس افسردگی پس از زایمان ادینبورگ، افسردگی آن ها تایید شد و با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و با روش نمونه گیری تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. گروه ها به‌منظور پیش آزمون به نسخه فارسی سیاهه ابراز خشم صفتحالت2 اسپیلبرگر، پاسخ دادند. اعضای گروه آزمایش 1 درمان شناختی رفتاری، و گروه آزمایش 2 درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، دریافت کردند. گروه کنترل هیچ نوع مداخله ای را دریافت نکردند. در پس آزمون، اجرای این پرسش‌نامه مجدد انجام گردید. یافته‌ها: میانگین و انحراف معیار خشم، در پیش آزمون 21/76± 182/ 96، پس آزمون 40/07± 143/13و پیگیری 40/55± 142/31بود. تفاوت میانگین بین گروه های آزمایش شناختی رفتاری و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد با گروه کنترل، معنادار بود (0/000=p). تفاوت میانگین بین گروه‌های آزمایش شناختی رفتاری و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، معنادار نبود (1/000=p).در پیگیری، تفاوت میانگین بین گروه های آزمایش شناختی رفتاری و کنترل، معنادار نبود (0/054=p)، تفاوت میانگین بین گروه های آزمایش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد با کنترل، معنادار بود (0/018=p). نتیجه‌گیری: با توجه به اثربخشی پایدارتر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، پیشنهاد می گردد که برای کاهش خشم در زنان مبتلا به افسردگی پس از زایمان، درمان ترجیحی درنظر گرفته شود.

Comparison of Cognitivebehavioral Therapy and Acceptance and Commitment Therapy on Anger in Women with Postpartum Depression

Introduction: The Postpartum depression is a high prevalence health issue. Aim of study was to compare the effectiveness of cognitive behavioral and acceptance and commitment therapies to anger in women with postpartum depression. Materials and Methods: The research method was quasiexperimental with pretestposttest design and 3month followup with the control group. The statistical population was women with postpartum depression who referred to health centers in the west of Alborz province in 2019. 45 of these patients with Edinburgh Postpartum Depression Scale, their depression was confirmed, selected by available sampling method and by random sampling method in two experimental groups and one control (15 people in each group), Were located. The groups responded to the Persian version of the Spielberger statetrait anger expression inventory2, for a pretest. The members of Experimental group 1 received cognitivebehavioral therapy, and experimental group 2 received acceptancecommitment therapy. Control group did not receive any intervention. In the posttest, this questionnaire was administered again. Results: The mean and standard deviation of anger were 182.96±21.76 in the pretest, 143.13±40.07 in the posttest, and 142.31±40.55 in the followup. Mean difference between cognitivebehavioral groups and acceptance and commitment therapy with the control was significant (P=0.000). Mean difference between the groups of cognitivebehavioral and acceptance and commitment therapy was not significant (P=1.000). In followup, mean difference between cognitivebehavioral and control was not significant (P=0.054), mean difference between acceptance and commitment therapy and control was significant (P=0.018). Conclusion: Considering the more stable effectiveness of acceptance and commitment therapy, it is suggested that, to reduce anger in women with postpartum depression, preferential treatment be considered.