بررسی هیستومورفومتری اثر تیامین بر ساختار روده کوچک در موش‌های دیابتی ناشی از آلوکسان

زمینه و هدف  دیابت با سطح بالای گلوکز خون و نقص در تولید و عملکرد انسولین شناخته می‌شود. آلودگی مواد غذایی و محیط با سرب، سبب وخامت حال دیابتی‌ها می‌شود. این مطالعه، تاثیر تیامین بر هیستومورفولوژی روده کوچک موش‌های دیابتی ناشی از آلوکسان را بررسی کرد. مواد و روشدر این پژوهش مداخله‌ای، تعداد 63 سر موش صحرایی نژاد ویستار، به‌صورت تصادفی در 9 گروه جای گرفتند. سه گروه از حیوانات به‌عنوان گروه کنترل (a)، گروه تیامین+ سرب 200 (h) و تیامین+ سرب 1000 (i) درنظر گرفته شدند. سرب بر حسب ppm و به‌صورت استات در آب مصرفی اضافه شد. سایر گروه‌ها، از طریق آلوکسان با دوزmg/kg 200 دیابتی شدند. موش‌های گروه b دیابتی تنها، گروه c موش‌های دیابتی دریافت‌کننده تیامین، گروه‌های d و e موش‌های دیابتی دریافت کننده سرب 200 و 1000 نام‌گذاری شدند. موش‌های گروه‌های f و g، تیامین و سرب به میزان ppm 200 و 1000 دریافت کردند. تیامین، روزانه، صفاقی و mg/kg70 استفاده شد. روز 29 ام بر نمونه‌های روده کوچک، هیستوتکنیک انجام شد و هیستومورفومتری آنها بررسی شد. یافته‌هاهیستوموفومتری ساختار روده در موش‌های گروه دیابتی دریافت‌کننده سرب درمان‌‌نشده، در مقایسه با موش‌های سالم، افزایش معنی‌دار نشان داد. اما این پارامترها در موش‌های دیابتی دریافت‌کننده سرب که با تیامین درمان شدند نسبت به گروه کنترل، تفاوت معنی‌دار نشان نداد. نتیجه‌گیری احتمالاً ترکیب آنتی‌اکسیدانی موجود در تیامین می‌تواند برخی از عوارض استات سرب را در بیماران دیابتی کاهش دهد.

Histometric Study the Effects of Thiamin on the Structure of the Small Intestine in Induced Alloxan Diabetic Rats

Introduction: Diabetes is characterized by high blood glucose levels and defects in insulin production and function. Contamination of food and the environment with lead can worsen the condition of diabetics. This study investigated the effect of thiamine on the small intestinal histomorphology of alloxaninduced diabetic rats. Material and Methods: In this interventional study, 63 Wistar rats were randomly divided into 9 groups. Three groups of animals were considered as control group (A), thiamine+lead 200 (H) and thiamine+lead 1000 (I). Lead in ppm and acetate form was added to drinking water. The other groups became diabetic via alloxan at a dose of 200 mg/kg. Group B: diabetic mice; Group C: Diabetic mice receiving thiamine; Groups D and E of diabetic mice receiving lead 200 and 1000 were named. Mice in groups F and G received 200 and 1000 ppm of thiamine and lead. Thiamine was used daily and peritoneal with 70 mg/kg dose. On the 29th day, histotechnique was performed on small intestine samples and their histomorphometry was examined. Result: Histomophometry of intestinal structure in mice receiving untreated lead in diabetic group showed a significant increase compared to healthy mice. However, these parameters did not show a significant difference in leadreceiving diabetic rats treated with thiamine compared to the control group. The thiamin improved insulin secretion and reduced turbulence in villi´s of small intestine and improve size of muscular layer in digestive lumen. Conclusion: Probably the antioxidant compound in the thiamin can reduce some complications of lead acetate in diabetic patients.