رابطه سرزندگی و احساس انسجام روانی با کیفیت زندگی کاری پرستاران: نقش واسطه‌ای خودتمایزیافتگی

زمینه و هدف  کیفیت بالای زندگی کاری، از عوامل اساسی توانمندسازی منابع انسانی موردنیاز سیستم مراقبت بهداشتی شناخته شده است و بهبود رضایت شغلی کارکنان را نیز به دنبال دارد. پرستاران، عضو بسیار مهم سیستم مراقبت درمانی کشور محسوب می‌شوند؛ از این رو این مطالعه با هدف تعیین رابطه سرزندگی و احساس انسجام روانی با کیفیت زندگی کاری پرستاران با نقش واسطه‌ای خودتمایزیافتگی انجام گرفت. مواد و روش‌ها روش پژوهش حاضر، توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش، شامل کلیه پرستاران زن بیمارستان امام رضا مشهد هستند که 155 پرستار به عنوان نمونه پژوهش به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. برای اندازه‌گیری متغیرها از پرسشنامه‌های کیفیت زندگی کاری والتون (1999)، پرسش‌نامه خودتمایزیافتگی اسکورن و فرایدلندر (1999) و انسجام روانی آنتووسکی (1992) بهره گرفته شده است. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها نیز از آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر با استفاده از نرم‌افزار amos وspss22 استفاده شد. یافته‌ها نتایج نشان داد که سرزندگی به صورت مستقیم بر کیفیت زندگی کاری (0/48) و به صورت غیرمستقیم یعنی از طریق خودتمایزیافتگی بر کیفیت زندگی کاری (0/12) تاثیرگذار است (p>0.05) باید اضافه کرد، انسجام روانی به صورت مستقیم بر کیفیت زندگی کاری (0/07) تاثیرگذار نیست، همچنین به صورت غیرمستقیم یعنی از طریق خودتمایزیافتگی بر کیفیت زندگی کاری (0/02) تاثیرگذار نبود (p>0.05). نتیجه‌گیری بر اساس یافته‌های این پژوهش می‌توان نتیجه گرفت که رابطه سرزندگی با کیفیت زندگی کاری پرستاران، یک رابطه خطی ساده نیست و خودتمایزیافتگی می‌تواند رابطه سرزندگی با کیفیت زندگی کاری پرستاران را میانجی‌گری کند.