تغییرات سرمی شاخص های آسیب سلولی متعاقب آزمون های بروس و کوپر در مردان غیرفعال

زمینه و هدف: آزمون‌های بروس و کوپر برای تعیین حداکثر اکسیژن مصرفی استفاده می‌شود. با وجود این، پاسخ شاخص‌های آسیب سلول عضلانی (لاکتات دهیدروژناز، کراتین کیناز)، قلبی (ایزوآنزیم کراتین کیناز mb)، و کبدی (آسپارتات آمینو ترانسفراز، آلانین آمینوترانسفراز و آلکالین فسفاتاز) متعاقب آزمون‌های بروس و کوپر با همدیگر مقایسه نشده‌اند. مواد و روشها: بدین منظور، 18 دانشجوی پسر غیر فعال (سن؛ 1/27±20/88 سال، شاخص توده بدنی؛ 1/36±22/74 کیلوگرم بر متر مربع) در دو وهله زمانی مجزا (یک ماه فاصله) آزمون‌های توان هوازی بروس و کوپر را انجام دادند. قبل، بلافاصله، 24 و 48 ساعت بعد از هر آزمون نمونه‌گیری خونی به عمل آمد. غلظت سرمی متغیرهای وابسته توسط کیت‌های تجاری تعیین شد. برای ارزیابی درون و بین گروهی متغیرهای وابسته به ترتیب از روش تحلیل آماری با اندازه ‌گیری مکرر و تحلیل کوواریانس در سطحp<0/05 استفاده شد. یافته ها: آزمون بروس و کوپر هیچ کدام تغییر معنی داری در سطوح سرمی لاکتات دهیدروژناز، کراتین کیناز، کراتین کیناز mb، آسپارتات آمینو ترانسفراز، آلانین آمینوترانسفراز و آلکالین فسفاتاز بلافاصله، 24 و 48 ساعت بعد از ایجاد نکرد. همچنین، ارزیابی بین عاملی نشان داد که تفاوت معنی داری بین سطوح متغیرهای وابسته در هیچ وهله زمانی بعد از دو نوع پروتکل استاندارد بروس و آزمون کوپر وجود ندارد. نتیجه‌گیری: یافته‌های این مطالعه نشان داد که آسیب سلول عضلانی، قلبی، و کبدی متعاقب دو نوع فعالیت تعیین کننده حداکثر اکسیژن مصرفی یعنی آزمون استاندارد بروس و آزمون کوپر رخ نمی‌دهد.