اثر تمرینات ادراک بینایی وابسته و غیر وابسته به حرکت بر ادراک عمق و تیزبینی در کودکان

زمینه و هدف:ادراک بینایی به‌عنوان برترین سیستم ادراکی فرد در یادگیری و اجرای مهارت‌های حرکتی و مهم‌ترین عامل درک و دریافت اطلاعات از محیط می‌باشد که نقش بسزایی در تنظیم بسیاری از رفتارهای انسان ازجمله رفتارهای مربوط به حرکت در محیط را به عهده دارد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر دو روش تمرینی ادراک بینایی وابسته و غیر وابسته به حرکت بر ادراک عمق و تیزبینی پویای کودکان 87 ساله بود.موارد و روش: نمونه پژوهش حاضر شامل 107 نفر از آموزان کلاس اول دبستان‌های سبزوار بودند که به‌صورت هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی(تمرینات ادارک بینایی وابسته و غیروابسته به حرکت) و یک گروه کنترل قرار گرفتند. گروه‌های آزمایشی، به مدت 6 هفته و هر هفته، سه جلسه 45 دقیقه‌ای تحت تمرینات برنامه‌ریزی‌شده مربوط به خود قرار گرفتند. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل واریانس درون بین گروهی و آزمون کروسکال والیس و ویلکاکسون استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد که تمرینات بینایی وابسته و غیروابسته به حرکت موجب بهبود مولفه‌های ادراک عمق و تیزبینی پویا در کودکان 87 ساله شد؛ ولیکن تفاوت معنی‌داری بین این دو روش تمرینی وجود نداشت.بحث و نتیجه‌گیری: یافته پژوهش حاضر مبنی بر عدم تفاوت بین گروه‌های تمرینی وابسته غیروابسته به حرکت، تاییدی بر فرضیه حرکت پاین و ایساکس(2005)، می‌باشد که اظهار داشت مسئله‌ی مهم در رشد ادراک بینایی، حرکت فعالانه نیست، بلکه توجه فرد به اشیاء متحرک است.