تاثیر تمرینات هوازی تداومی بر سطوح سرمی شاخص های آسیب بافت کبدی در موش های صحرایی مبتلا به انفارکتوس قلبی

مقدمه: در این مطالعه، تاثیر تمرینات هوازی تداومی بر شاخص های سرمی آسیب بافت کبد، شامل آسپارتات آمینوترانسفراز (ast)، آلانین آمینوترانسفراز (alt) و آلکالین فسفاتاز (alp)، در موش های صحرایی ویستار مبتلا به انفارکتوس قلبی بررسی شد. مواد و روش‌ها: 30 سر موش صحرایی نر ویستار چهار هفته‌ای پس از انفارکتوس قلبی به طور تصادفی در سه گروه شم (sham، تعداد=10)، گروه شاهد انفارکته شده (sed-mi، تعداد=10) و گروه تمرینی انفارکته شده (ex-mi، تعداد=10) تفکیک شدند. گروه ex-mi به مدت ده هفته (5 روز در هفته)، برنامه‌ی دویدن روی تردمیل به مدت 50 دقیقه با سرعت 17 متر بر دقیقه را انجام دادند. سطوح سرمی آنزیم های کبدی ast، alt و alp در پایان برنامه تمرینی به روش الایزا اندازه‌گیری شدند. تحلیل آماری داده ها، به وسیله‌ی تحلیل واریانس یک طرفه (anova) و سطح معنی‌داری کمتر از 05/0 انجام گرفت. یافته ها: سطح آنزیم ast پس از اتمام برنامه‌ی تمرینی، در گروه شاهد و گروه تمرینی به طور معنی‌داری نسبت به گروه شم افزایش یافت (01/0p=). میزان ast در گروه شاهد با گروه تمرینی تفاوت معنی‌داری نداشت (93/0p=). در همین زمینه،alt پس از انفارکتوس قلبی به طور معنی‌داری افزایش پیدا کرد (02/0p=). این آنزیم در گروه تمرینی تفاوت معنی‌داری با گروه شاهد نداشت (55/0p=) هم‌چنین، میزان alp در بین گروه های مورد مطالعه تفاوت معنی‌داری نداشته است (9/0p=). نتیجه گیری: نتایج نشان دادند که ده هفته فعالیت تداومی هوازی با شدت متوسط، تاثیری بر عملکرد بافت کبد در موش‌های مبتلا به انفارکتوس قلبی ندارد. برای بررسی بهتر تاثیر تمرینات ورزشی بر شاخص های پاتولوژیکی بافت کبد، نیاز به ارزیابی تغییرات ایمونوهیستوشیمیایی است.