اثر حاد تمرین دوره‌ای شدید بر سطوح سرمی تستوسترون، کورتیزول، و نسبت سطح تستوسترون به کورتیزول در کودکان چاق و دارای اضافه وزن تمرین نکرده و تمرین کرده

مقدمه: تستوسترون و کورتیزول به عنوان هورمون های آنابولیک و کاتابولیک پذیرفته شده اند و به طور وسیعی در اضافه وزن تحت تاثیر قرار می گیرند؛ هم‌چنین عوامل موثری در مدیریت و درمان چاقی و اضافه وزن هستند. بنابراین، این مطالعه با هدف بررسی اثر حاد تمرین دوره‌ای شدید بر سطوح سرمی تستوسترون، کورتیزول، و نسبت تستوسترون به کورتیزول در کودکان چاق و دارای اضافه وزنی که تمرین نکرده‌اند و هم‌چنین گروهی که تمرین کرده‌اند، انجام شد. مواد و روش ها: 20 آزمودنی (9 تا 12 سال) چاق و دارای اضافه وزن به صورت تصادفی به دو گروه تمرین دوره‌ای شدید و شاهد تقسیم شدند. جلسه توجیهی ـ آموزشی جهت آشنایی آزمودنی ها با پروتکل تمرین و اندازه گیری حداکثر سرعت هوازی و شاخص های آنتروپومتریکی آن‌ها، برگزار شد. 48 ساعت پس از جلسه توجیهی، یک مرحله تمرین دوره‌ای شدید توسط آزمودنی های تمرین نکرده گروه مداخله اجرا شد. سپس آزمودنی-های گروه مداخله سه جلسه در هفته با شدت 100 تا 110 درصد حداکثر سرعت هوازی، به مدت دوازده هفته به تمرین پرداختند. با توجه به این که آزمودنی های گروه مداخله پس از دوازده هفته تمرین دوره‌ای منظم به عنوان تمرین کرده محسوب شدند؛ برای بررسی اثر حاد تمرین دوره‌ای در کودکان تمرین کرده نیز یک مرحله تمرین دوره‌ای شدید برگزار شد. سطوح سرمی کورتیزول و تستوسترون پیش و بلافاصله پس از انجام تمرین دوره‌ای در حالت ناشتا اندازه گیری شد. حداکثر سرعت هوازی آزمودنی ها با استفاده از آزمون 20 متر رفت و برگشت محاسبه شد. یافته ها: افزایش سطوح سرمی تستوسترون در هر دو مرحله حاد نشان داده شد؛ این افزایش در مرحله‌ی اول معنی دار نبود، اما در مرحله‌ی دوم معنی دار بود. کورتیزول نیز در هر دو مرحله‌ی حاد به طور معنی داری افزایش یافت، اما نسبت تستوسترون به کورتیزول در هر دو مرحله‌ی حاد به طور معنی داری کاهش یافت. نتیجه گیری: با توجه به یافته های به دست آمده می توان از تمرین دوره‌ای شدید به عنوان روشی جهت بهبود برخی شاخص های مرتبط با ارتقای سلامت کودکان چاق و دارای اضافه وزن استفاده کرد و آن را به عنوان روشی ایمن و مفرح، همراه با سرگرمی‌های گوناگون برای آن‌ها در نظر گرفت.