مقایسه‌ی آثار تمرینات استقامتی پرشدت و مقاومتی بر سطوح آیریزینی و شاخص مقاومت انسولینی در موش صحرایی

مقدمه: آیریزین مایوکاینی است که از پروتیین غشایی fndc5 آزاد می گردد و تاثیرات مثبتی بر متابولیسم دارد. هدف از تحقیق حاضر، مقایسه‌ی تاثیر تمرین های استقامتی پرشدت و مقاومتی بر آیریزین و مقاومت انسولینی در موش‌های صحرایی نر بود. مواد و روش‌ها: 24 سر موش صحرایی نر به طور تصادفی به گروه‌های تمرین استقامتی پرشدت، مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. تمرین استقامتی شدید به مدت 10 هفته روی تردمیل انجام شد. تمرین مقاومتی شامل بالا رفتن از نردبان با وزنه‌های آویزان شده به دم حیوان بود. پس از 10 هفته تمرین، غلظت سرمی آیریزین، گلوکز و انسولین اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: سطوح سرمی آیریزین پس از 10 هفته تمرین استقامتی پرشدت در مقایسه با تمرین مقاومتی به طور معنی‌داری افزایش یافت (008/0=p) و مقادیر گلوکز (001/0=p) و شاخص مقاومت انسولینی (009/0=p) در موش های گروه تمرین استقامتی شدید به طور معنی‌داری کمتر از گروه تمرین مقاومتی بود .هم‌چنین، گلوکز و شاخص مقاومت انسولینی موش های گروه تمرین استقامتی شدید به طور معنی‌داری (001/0=p) کمتر از گروه کنترل بود. از طرفی، وزن موش ها در گروه تمرین استقامتی شدید به طور معنی‌داری کاهش یافت (008/0=p). در ضمن، بین آیریزین با گلوکز و شاخص مقاومت انسولینی همبستگی منفی معنی‌داری مشاهده شد، ولی ارتباط معنی‌داری بین آیریزین با انسولین وجود نداشت. نتیجه‌گیری: تمرینات استقامتی پرشدت در افزایش مقدار آیریزین و کاهش مقدار گلوکز و شاخص مقاومت انسولینی، در مقایسه با تمرین مقاومتی؛ موثرتر هستند.