بررسی اثرات رزیگلیتازون و اپی گالوکاتچین گالات بر بیان پروتیین آلفا PGC-1 در رده سلول های عضلانی C2C12 مقاوم به انسولین القا شده با پالمیتات

مقدمه: تغییر در سوخت و ساز لیپیدها یکی از سازوکارهای مهم برای درمان مقاومت به انسولین و در نتیجه دیابت نوع 2 است. از سوی دیگر، آلفاpgc-1 به عنوان یکی از تنظیم‌کننده های کلیدی بیوژنز و عملکرد میتوکندری، از راه افزایش بتا- اکسیداسیون لیپیدها، نقش مهمی در بهبود حساسیت به انسولین ایفا می کند. در پژوهش حاضر، اثرات اپی گالوکاتچین گالات (egcg)، به عنوان ترکیب ضدچاقی و افزاینده کاتابولیسم چربی، بر بیان پروتیین آلفاpgc-1 بررسی شد و با داروی ضددیابتی رزیگلیتازون (rgz) مقایسه گردید. مواد و روش ها: پس از تمایز میوبلاست های c2c12 به میوتیوب، مقاومت به انسولین از طریق تیمار پالمیتات القا گردید. سپس میزان بیان پروتیین آلفاpgc-1، پیش و پس از تاثیر انسولین و هم‌چنین پس از تیمار با egcg و rgz، با استفاده از روش وسترن بلات مورد بررسی قرار گرفت. یافته‌ها: تیمار با پالمیتات بیان پروتیین آلفاpgc-1 را در سلول های c2c12 به طور معنی‌داری کاهش داد (001/0p=). تیمار این سلول ها با egcg اثر معنی‌داری بر بیان پروتیین آلفاpgc-1 نداشت (67/0p=)، در حالی‌که تیمار با rgz بیان این ژن در سطح پروتیین را به طور معنی‌داری افزایش داد (003/0p=). هم‌چنین، این افزایش معنی‌دار در بیان ژن آلفاpgc-1 در سطح پروتیین تحت تیمار همزمان با rgz و egcg حفظ شد (001/0p=). نتیجه‌گیری: نتایج ما نشان داد که تاثیر egcg بر میزان بیان پروتیین آلفاpgc-1 معنی‌دار نبود، در حالی‌که rgz به طور معنی‌داری کاهش بیان القا شده با پالمیتات پروتیین آلفاpgc-1 را بهبود داد. در مجموع، به نظر می رسد که اثرات ضد دیابتیک egcg بر خلاف rgz از راه تاثیر بر بیان ژن آلفاpgc-1 اعمال نمی گردد.