بررسی برخی عوامل پیش‌بینی‌کننده خودکارآمدی در مبتلایان به دیابت نوع دو

مقدمه: افزایش توانمندسازی مبتلایان به دیابت جهت بهبود خودمراقبتی، در کنترل بیماری آن‌ها نقش مهمی ایفا می‌کند. یکی از مهم‌ترین اقدامات در این زمینه ارتقای سطح خودکارآمدی است که می‌تواند سبب مشارکت بیشتر بیمار در روند درمان شده و از بروز عوارض جدی جلوگیری نماید. مطالعه حاضر با هدف تعیین عوامل پیش‌بینی‌کننده خودکارآمدی در مبتلایان به دیابت نوع دو صورت پذیرفت. مواد و روش‌ها: در این پژوهش توصیفی ـ مقطعی 187 بیمار مبتلا به دیابت مراجعه‌کننده به مرکز دیابت حضرت علی شهر اصفهان مورد بررسی قرار گرفتند. جهت گردآوری اطلاعات از پرسش‌نامه‌های استاندارد برای ارزیابی آگاهی، برای سنجش سواد سلامت و سنجش خودکارآمدی استفاده شد. برای تعیین روابط بین متغیرها از نرم‌افزار آماری spss v.16 و آمار توصیفی و استنباطی استفاده گردید. یافته‌ها: سواد سلامت در هر سه حیطه و هم‌چنین آگاهی با خودکارآمدی بیماران برای انجام رفتارهای خودمراقبتی مرتبط بود. سواد سلامت عملکردی، ارتباطی، انتقادی و هم‌چنین سطح آگاهی به عنوان متغیرهای پیشبین برای خودکارآمدی شناخته شدند و در مجموع تبیین‌کننده 37/0 از واریانس خودکارآمدی در بیماران بودند. سواد سلامت عملکردی (36/0=b) مهم‌ترین پیشگویی‌کننده خودکارآمدی در بیماران بود. نتیجه‌گیری: نظر به این که اهمیت و ضرورت توجه به عامل خودکارآمدی در مداخلات آموزشی که جهت ارتقای خودمراقبتی در مبتلایان به دیابت انجام می‌شود به خوبی اثبات شده است، لذا توجه به سطح سواد سلامت و آگاهی بیماران به عنوان عوامل تاثیرگذار بر این عامل مهم ضروری به نظر می‌رسد.