تاثیر تمرین هوازی در شرایط طبیعی و کم‌فشاری بر شاخص-های خطر متابولیک مردان میان‌سال

مقدمه: در مورد اثر تمرین هوازی در شرایط کم‌فشاری بر شاخص‌های خطر متابولیک اطلاعات زیادی وجود ندارد. هدف این تحقیق بررسی تاثیر تمرین هوازی در شرایط طبیعی و کم‌فشاری بر شاخص‌های خطر در متابولیک مردان میان‌سال بود. مواد و روش ها: 39 مرد مبتلا به سندرم ‌متابولیک در چهار گروه، شامل کنترل در شرایط طبیعی، کنترل در شرایط کم فشاری، تمرین هوازی در شرایط طبیعی و تمرین هوازی در شرایط کم فشاری، تقسیم شدند. گروه های تمرین هوازی، سه جلسه در هفته و در کل به مدت شش هفته، هر بار 30 دقیقه دویدن بر روی نوارگردان با شدت 50 درصد حداکثر ضربان قلب (به روش کاروونن) را تجربه کردند. گروه های کنترل در این 6 هفته، بدون فعالیت ورزشی منظم باقی ماندند و 3 جلسه 30 دقیقه ای در هر هفته، فقط در داخل اتاقک فشار نشسته و به تماشای فیلم و یا مطالعه پرداختند. فشار هوا در شرایط کم‌فشاری برابر با ارتفاع 3000 متر تنظیم شد. یافته ها: هر دو نوع تمرین در شرایط کم‌فشاری و طبیعی سبب تغییر معنی‌دار تمام شاخص‌های خطر متابولیک (شامل دور‌ کمر، فشار میانگین سرخرگی، قند‌خون، تری‌گلیسرید، لیپوپروتیین ‌پرچگال ‌پلاسما و امتیاز z کل سندرم ‌متابولیک) و وزن بدن شدند، ولی کاهش دور کمر در گروه تمرین‌ طبیعی بیشتر از گروه تمرین در شرایط ‌کم فشاری بود (05/0 > p). در گروه کنترل با شرایط کم‌فشاری نیز کاهش معنی‌دار قند خون (01/0p=) و امتیاز z‌ کل سندرم‌ متابولیک (01/0p=) مشاهده شد. نتیجه گیری: اثرات مواجهه غیرفعال با کم‌فشاری بر قند‌خون و وضعیت کلی سندرم‌ متابولیک، بیان‌گر قابلیت های درمانی آن می باشد. با این حال، تمرین در شرایط کم‌فشاری، از لحاظ تاثیر بر هر یک از شاخص‌های خطر متابولیک، برتری نسبت به تمرین معمولی ندارد. در ‌کل، این یافته‌ها اهمیت افزایش آمادگی ‌هوازی و مواجهه با شرایط کم‌فشاری را برای مدیریت درمان سندرم ‌متابولیک تایید می کنند.