ارزیابی عملکرد خودمراقبتی و ارتباط آن با خودکارآمدی درک شده در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2

مقدمه: در بیماری دیابت، بیماران نقش مهمی در درمان و کاهش عوارض بیماری دارند و خودمراقبتی از مهم‌ترین عوامل برای تحت کنترل درآوردن بیماری است. خودکارآمدی برای ارتقای رفتارهای خودمراقبتی در بیماران دیابتی لازم و ضروری می‌باشد. پژوهش حاضر با هدف تعیین ارتباط خودکارآمدی با خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام گرفت. مواد و روش‌ها: پژوهش توصیفی ـ تحلیلی حاضر روی 95 بیمار 65-30 ساله مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شد. جمع‌آوری داده‌ها از طریق مصاحبه و با استفاده از پرسشنامه سه قسمتی: داده‌های آمارنگاری، مقیاس خودکارآمدی دیابت و خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام گردید. داده‌ها جمع‌آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: میانگین نمره‌ی خودکارآمدی واحدهای مورد پژوهش 1/14±5/71 و میانگین نمره خودمراقبتی آن‌ها 7/11±6/53 بود. بر اساس آزمون همبستگی اسپیرمن بین خودکارآمدی و خودمراقبتی ارتباط مثبت معنی‌دار نشان داده شد (001/0 > p). هم‌چنین بین خودکارآمدی با تمام ابعاد خودمراقبتی ارتباط معنی‌دار وجود داشت. (05/0 > p). نتیجه‌گیری: در پژوهش حاضر مشاهده گردید که بین نمره خودکارآمدی و خودمراقبتی همبستگی مثبت وجود دارد. بنابراین خودکارآمدی به عنوان یکی از پیش شرط‌های مهم و اساسی برای انجام رفتارهای خودمراقبتی است و ضرورت تقویت خودکارآمدی در برنامه‌های آموزشی بیماران دیابتی احساس می‌شود.