نقش پشتیبانی خانواده در میزان خود مراقبتی بیماران دیابتی تیپ دو

مقدمه: خود مراقبتی روشی مداوم و فعال برای کنترل عوارض بیماری دیابت می‌باشد. هدف پژوهش حاضر تعیین نقش پشتیبانی خانواده در تسهیل خود مراقبتی بود. مواد و روش‌ها: مطالعه‌ی حاضر در مرکز بهداشت شماره 2 شهرستان مشهد با روش خوشه‌ای مبتنی بر هدف با حجم نمونه 950 نفر در دو گروه انجام شد. ابزار پژوهش، پرسش‌نامه‌ی پژوهشگر ساخته با روایی و پایایی (85/0=r) حاوی داده‌های آمارنگاری، داده‌های بیماری، بخش خودمراقبتی و خودکارآمدی درک شده بود. معیار ورود ابتلا به دیابت تیپ دو کمینه برای یک سال، پشتیبانی خانوادگی متغیر مستقل، خود مراقبتی وابسته، عوامل آمارنگاری نیز متغیر زمینه‌ای بودند. داده‌ها توسط نرم‌افزارspss نسخه‌ی 16، آنالیز شد و از آزمون تی، مجذور کای و رگرسیون لجستیک برای تحلیل داده‌ها استفاده گردید. یافته‌ها: از 1340 نفر 5/33% کنترل نامنظم داشتند. همسران بهترین مشوق (5/51%) بودند. افراد متاهل (076/0p=) با بعد کوچک خانوار (042/0p=) (042/0p=) و تحصیلات بالاتر (001/0p=) مراقبت بهتری داشتند. در بین انواع خود مراقبتی، مراقبت‌های درمانی رتبه اول، کنترل تغذیه رتبه دوم و مراقبت پا از همه کمتر بود. خود مراقبتی در مردان (002/0p=) و مناطق شهری بالاتر بود (001/0p=). پشتیبانی خانوادگی بالاتر، خود مراقبتی بهتر و در نتیجه کاهش وزن (066/0p=)، کاهش قند خون (075/0p=) و hba1c طبیعی (056/0p=) بالاتری داشتند. نتیجه‌گیری: خودمراقبتی بالاتر در افراد متاهل، خانواده‌‌های کم جمعیت، مردان، شهرنشینان، تحصیلات بالاتر و مدت زمان طولانی‌تر از تشخیص بیماری دیده شد. خودمراقبتی دارویی بیشترین و میزان مراقبت از پا کمترین مقدار را به دست آوردند.