مقایسه یافته‌های درمان با داروهای ضد‌تیرویید، ید رادیواکتیو و جراحی در بیماران مبتلا به هیپرتیروییدی

مقدمه: هدف پژوهش حاضر، بررسی سه روش درمانی (داروهای ضدتیرویید، ید رادیواکتیو و جراحی) در بیماران مبتلا به کم‌کاری تیروییدی و مقایسه‌ی یافته‌های آن‌ها بود. مواد و روش‌ها: ابتدا سابقه‌ی پزشکی 1022 بیمار (سال 84-1378) بررسی گردید و داده‌های تن‌سنجی، زمان شروع بیماری و تخمین وزن تیرویید در حین معاینه، قبل و بعد از درمان، آزمون‌های عملکرد تیرویید، زمان بروز عود، زمان بروز هیپوتیروییدی و عوارض جانبی ناشی از هر شیوه‌ی درمانی استخراج و آنالیز شد. یافته ها: در گریوز، یوتیروییدی بدون عوارض جانبی پس از درمان طولانی مدت با داروهای ضدتیرویید 6/39% در مدت 16±31 ماه پی‌گیری، پس از درمان با ید رادیواکتیو 18% در مدت 11±30 ماه پی‌گیری و پس از درمان جراحی 7% در 13 ماه پی‌گیری مشاهده گردید که از نظر آماری معنی‌دار بود (001/0 > (p. در گواتر مولتی‌ندولار سمی، یوتیروییدی پس از 19±29 ماه پی‌گیری بعد از درمان با ید رادیواکتیو 33% و پس از 12±18 ماه پی‌گیری پس از جراحی 29% بود که از نظر آماری معنی‌دار نبود (363/0=p). عوارض جراحی در گواتر مولتی ندولار سمی، 36% به دست آمد. در آدنوم توکسیک، یوتیروییدی پس از درمان با ید رادیواکتیو 70? در مدت10±27 ماه پی‌گیری و پس از جراحی 75% در مدت 8±16 ماه پی‌گیری به دست آمد (502/0=p). عوارض جراحی در بیماران آدنوم توکسیک عمل شده مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: درمان طولانی مدت با داروهای ضدتیروییدی اقدام ارجح درمانی در گریوز است. در گواتر مولتی‌ندولار سمی با توجه به میزان عوارض جانبی بالای ناشی از جراحی ید رادیواکتیو درمان ارجح است.