اثر تمرین هوازی بر شاخص‌های خطر متابولیک سندرم، عامل رشد عصبی مشتق شده از مغز و عملکرد حافظه‌ی مردان میانسال

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرین‌های هوازی و دوره های بی تمرینی بر شاخص های خطر متابولیک، عامل رشد عصبی مشتق شده از مغز bdnf و عملکرد حافظه در افراد میان سال بود. مواد و روش ها: 42 مرد میانسال غیرفعال داوطلب به طور تصادفی در چهار گروه سالم تمرین (he)، سالم کنترل (hc)، سندروم متابولیک تمرین (me) و سندروم متابولیک کنترل (mc) تقسیم شدند. گروه‌های me وhe ، پس از انجام شش هفته تمرین هوازی با شدت متوسط، شش هفته بی تمرینی را تجربه کردند. در مراحل پیش آزمون، پایان تمرین و پس از بی تمرینی، آزمون های عملکرد حافظه‌ی کوتاه مدت، میان مدت و خون گیری انجام شد. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل واریانس و کوواریانس چندمتغیره و نیز اندازه گیری مکرر تحلیل شدند. یافته ها: در گروه me، به دنبال تمرین هوازی بیشتر شاخص های خطر متابولیک به طور معنی‌داری بهبود یافت، ولی پس از دوره‌ی بی تمرینی 6 هفته‌ای، اندازه‌ی دورکمر و قند خون ناشتا به سطح اولیه بازگشت (05/0 > p). تمرین در گروه he نیز سبب کاهش دور کمر و تری گلیسرید شد که این اثرات نیز در دوره‌ی بی‌تمرینی ماندگار نبودند (05/0 > p). امتیاز z کل سندروم متابولیک پس از تمرین در هر دو گروه کاهش معنی‌دار یافت، ولی پس از بی تمرینی، این کاهش هنوز در گروه he باقی بود (05/0 > p). تمرین موجب افزایشbdnf پایه در گروه he و کاهش آن در گروه me شد که این اثرات نیز در دوره‌ی بی تمرینی محو شدند (05/0 > p). عملکرد حافظه‌ی کوتاه مدت و میان مدت فقط در گروه he در پاسخ به تمرین افزایش یافت (05/0 > p). نتیجه گیری: این یافته‌ها اهمیت ارتقا و حفظ آمادگی بدنی برای پیشگیری از خطر سندروم متابولیک و زوال عقل در آینده را تایید می‌نمایند.