تمایز سلول های بنیادی کارسینومای جنینی به سلول های انسولین ساز با استفاده از عصاره‌ی پانکراس در شرایط آزمایشگاهی

مقدمه: دیابت نوع 1 در نتیجه‌ی تخریب خودایمنی سلول های بتای جزایر پانکراس ایجاد می‌گردد. تاکنون پژوهش‌های گسترده ای برای تولید سلول های انسولین ساز از سلول های بنیادی انجام گرفته است. سلول های کارسینومای جنینی p19 سلول هایی پرتوان هستند که می توانند به انواع سلول هایی از سه لایه جنینی تمایز یابند. در پژوهش حاضر تمایز سلول های p19 به سلول های انسولین ساز با استفاده از عصاره‌ی پانکراس موش مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش‌ها: اجسام شبه جنینی به دست آمده از سلول های p19 در محیط حاوی 03/0سرم همراه با غلظت های 50, 100, 200 و300 میلی گرم بر میلی لیتر عصاره‌ی پانکراس به مدت 14-7 روز کشت داده شد. رنگ آمیزی دیتیزون برای شناسایی سلول‌های انسولین ساز استفاده گردید. آنتی بادی های منوکلونال موشی انسولین-پروانسولین و گیرنده‌ی بتای انسولین برای ایمنوفلورسنس استفاده شد. محتوای انسولین سلولی و انسولین ترشح شده توسط سلول های تمایز یافته در پاسخ به غلظت 5/5 و 25 میلی‌مولار گلوکز با استفاده از کیت الایزا اندازه گیری گردید. یافته ها: سلول های تیمار شده با عصاره‌ی پانکراس به رنگ‌آمیزی دیتیزون پاسخ مثبت داده و به صورت اجتماعات سلولی قرمز ارغوانی مشاهده شدند. ایمنوفلورسنس بیان نشانگرهای سلول های بتا (انسولین ـ پروانسولین و گیرنده‌ی بتای انسولین) را در این سلول ها نشان داد. سلول‌های به دست آمده از تمایز توانایی تولید و ترشح انسولین را داشتند، این سلول‌ها در پاسخ به افزایش غلظت گلوکز محیط انسولین بیشتری ترشح کردند. نتیجه گیری: سلول‌های p19 در حضور عصاره‌ی پانکراس به سلول‌هایی با قابلیت تولید و ترشح انسولین تمایز می‌یابند. این سلول‌ها می‌توانند به تنش‌های گلوکز محیط به صورت افزایش ترشح انسولین پاسخ دهند.