کیفیت زندگی مرتبط با سلامت در بیماران دیابتی نوع یک

مقدمه: با توجه به اهمیت روزافزون ارتقا کیفیت زندگی در بیماری‌های مزمن از جمله بیماری دیابت، این پژوهش به منظور بررسی سطح کیفیت زندگی مرتبط با سلامت، در بیماران دیابتی نوع یک در ایران انجام شد. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر، به صورت مقطعی، روی 150 بیمار دیابتی نوع یک انجام شد. پرسش‌نامه‌ی ارزیابی کیفیت زندگی که روایی و پایایی آن در گذشته به اثبات رسیده بود، به بیماران داده شد. این پرسش‌نامه شامل 20 سوال در پنج حیطه‌ی روابط اجتماعی، روانی ـ عاطفی، فعالیت‌های روزانه، عملکرد تحصیلی و درمان می‌باشد. یافته‌ها: میانگین سنی افراد 84/6±14/22 سال و میانگین مدت زمان ابتلا به بیماری 14/7±97/8 سال بود. هم‌چنین میانگین امتیاز کیفیت عمومی زندگی برای مردان 95/13±70/70 و برای زنان 87/11±27/67 بود. بین مردان و زنان از نظر امتیاز کیفیت عمومی زندگی اختلاف معنی‌داری دیده نشد، ولی در حیطه‌ی درمان، کیفیت زندگی در مردان نسبت به زنان به طور معنی‌داری بالاتر بود. امتیاز کیفیت عمومی زندگی با مدت زمان ابتلا و نوع انسولین ارتباط معنی‌داری داشت، و نیز امتیاز کیفیت عمومی زندگی و در حیطه‌های روانی ـ عاطفی، روابط اجتماعی، عملکرد تحصیلی و درمان در بیمارانی که از انسولین‌های آنالوگ استفاده می‌کردند، بهتر بود. نتیجه‌گیری: این پژوهش برای اولین بار در ایران به منظور بررسی امتیاز کیفیت زندگی در بیماران دیابتی نوع یک انجام شد. به نظر می‌رسد مراقبت همه جانبه‌ از بیماران دیابتی شامل مشاوره‌های بهداشت روان، و آموزش ساختاریافته و هدفمند می‌تواند در این زمینه راهگشا باشد.