مقایسه تاثیر آموزش خودمراقبتی به دوشیوه بیمار محور و خانواده محور، به روش مجازی، بر خودمدیریتی و امید به زندگی در بیماران مبتلا به دیابت وابسته به انسولین

مقدمه: بیماران مبتلا به دیابت دارای مشکلات فراوانی در زمینه کاهش امید به زندگی و خودمدیریتی دیابت هستند. آموزش خودمراقبتی به بیمار و خانواده سبب کاهش عوارض بیماری می‌گردد. هدف از این مطالعه، مقایسه تاثیر آموزش مجازی خودمراقبتی؛ به دو شیوه بیمار محور و خانواده محور، بر خودمدیریتی و امید به زندگی در بیماران مبتلا به دیابت وابسته به انسولین می‌باشد. مواد و روش‌ها: این مطالعه از نوع شبه تجربی است و دارای دو گروه دریافت‌کننده آموزش بیمار محور و خانواده محور می‌باشد. شرکت‌کنندگان در مطالعه به صورت تصادفی ساده به دو گروه 50 نفری تقسیم شدند. داده‌ها با استفاده از فرم اطلاعات جمعیت‌شناختی، مقیاس امید به زندگی و خود مدیریتی دیابت جمع‌آوری شدند. جلسات آموزشی برای هر دو گروه در پیام‌رسان سروش بارگذاری و یک ماه پس از آن پرسش‌نامه‌ها تکمیل شدند. تحلیل داده‌ها به کمک نرم‌افزار spss نسخه 26 و با استفاده از آزمون‌های آماری توصیفی و تحلیلی انجام شد. یافته‌ها: میانگین نمره امید به زندگی و خود مدیریتی در ابعاد کنترل رژیم غذایی و خودمراقبتی، در گروه خانواده محور بیشتر از گروه بیمار محور بود اما در سایر ابعاد تفاوت معنی‌داری بین دوگروه مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: با توجه به افزایش میزان خودمدیرتی و امید به زندگی مبتلایان به دیابت وابسته به انسولین پس از اجرای مداخله، توصیه می‌شود این شیوه آموزشی توسط کارکنان بهداشتی و درمان برای مبتلایان به دیابت استفاده شود.  

comparison of the effect of self-care education in two methods, patient-centered and family-centered, in a virtual way on self-management and life expectancy in patients with insulin-dependent diabetes

introduction: patients with diabetes face many problems in reducing their life expectancy and self-management. teaching self-care to the patient and family reduces the complications of the disease. this study aims to compare the effect of self-care education in patient-centered and family-centered ways on self-management and life expectancy in patients with insulin-dependent diabetes. materials and methods: this study is quasi-experimental and has two patient-centered and family-centered groups. the samples were randomly divided into two groups, with 50 people in each group. data were collected using demographic information forms, a life expectancy scale, and diabetes self-management. the training sessions for both groups were uploaded to the soroush messenger, and one month later, the questionnaires were completed again. data analysis was done using spss version 26 software and descriptive and analytical statistical methods. results: the results indicated that the average score of life expectancy and self-management in the dimensions of diet control and self-care is higher in the family-oriented group than in the patient-oriented group, but this difference was not significant in other dimensions. conclusion: considering the increase in self-management and life expectancy of people with insulin-dependent diabetes after the intervention’s implementation, it is recommended that health and treatment workers use this educational method for diabetic patients.