بهبود سرعت ترمیم زخم با استفاده از عصاره یوکاریوت تک سلولی ammonia در مقایسه با پماد سیلور سولفادیازین در موش آزمایشگاهی دیابتی القاشده با استرپتوزوتوسین

مقدمه: دیابت شیرین یک بیماری متابولیک است که به دلیل تجمع زیاد گلوکز، موجب آسیب در دیواره عروق خونی شده و ترمیم زخم را با چالش مواجه می‌سازد. مطالعات متعددی برای یافتن راهی جهت افزایش سرعت بسته شدن زخم دیابتی انجام شده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر استفاده از عصاره یوکاریوت تک سلولی آمونیا (ammonia)، موجود در پماد نوترکیب زینکس(zinex)، در افزایش سرعت بسته شدن زخم دیابتی، در مقایسه با پماد سیلورسولفادیازین می‌باشد. مواد و روش‌ها: این مطالعه بر روی 54 سر موش سوری نژاد balb/c انجام گرفت. جهت القای دیابت نوع 2، حیوانات به مدت دو هفته با رژیم غذایی پر چرب تغذیه شدند. برای القای دیابت، یک نوبت تزریق داخل صفاقی، حاوی 30 میلی‌گرم استرپتوزوتوسین به ازا هر کیلوگرم وزن بدن، انجام شد. ایجاد زخم با روش model excisional wound splinting و با استفاده از پانچ بیوپسی صورت گرفت. جهت درمان زخم دیابتی، از عصاره آمونیا 10 درصد موجود در پماد نوترکیب زنیکس و هم‌چنین پماد سیلورسولفودیازین 1 درصد، هر سه روز یک‌بار استفاده شد. سطح سرمی گلوکز با گلوکومتر و میزان انسولین با کیت الایزا اندازه‌گیری شد. از رنگ‌آمیزی هماتوکسیلین/ائوزین برای بررسی هیستوپاتولوژیک استفاده شد. یافته‌ها: مشاهدات ماکروسکوپیک بیانگر افزایش سرعت بسته شدن زخم در گروه درمان شده با عصاره آمونیا نسبت به سایر گروه‌ها بود. نتایج هیستوپاتولوژیک نیز کاهش معنی‌دار التهاب و افزایش اپیلتیوم‌زایی مجدد در گروه درمان با عصاره آمونیا را نسبت به گروه درمان با سیلور سولفادیازین و شاهد نشان داد. نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که عصاره آمونیا موجود در پماد نوترکیب زنیکس می‌تواند با کاهش التهاب، سرعت بسته شدن و اپتلیوم‌زایی مجدد را در زخم دیابتی موش بهبود دهد.

Assessing the Wound Healing Rate Using Ammonia Single-cell Eukaryote Extract and Silver Sulfadiazine Ointment in Streptozotocin-induced Diabetic Rats

Introduction: Diabetes mellitus is a metabolic disease that causes vascular wall damage and poor wound healing due to the excessive accumulation of glucose. Various investigations have been performed on increasing the diabetic wound healing rate. The present study aimed to evaluate the effects of Ammonia singlecell eukaryote extract in Zinex ointment compared to silver sulfadiazine ointment on increasing the diabetic wound closure rate. Materials and Methods: This study was performed on 54 BALB/c transgenic mice. For type 2 diabetes induction, the animals were fed a highfat diet for two weeks and followed by a single dose of Streptozotocin (STZ) (30 mg/kg) injection intraperitoneally. The excisional wound was created using the excisional wound splinting model and a biopsy punch. For diabetic wound treatment, 10% Ammonia extract in Zinex ointment and 1% silver sulfadiazine ointment were used every three days. Glucose and insulin serum levels were measured using a glucometer and an ELISA kit, respectively. Histopathological examinations were also performed using H E methods. Results: Macroscopic observations indicated an increase in the wound closure rate in the Ammonia extract group compared to the other groups. Also, histopathological results showed a significantly decreased inflammation and increased reepithelialization in the Ammonia extract treatment group compared to the silver sulfadiazine treatment and control groups. Conclusion: The results showed that Ammonia extract in Zinex ointment could improve the closure rate and reepithelialization in diabetic rat wounds through inflammation reduction.