پیش‌بینی رفتارهای خود‌مراقبتی در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 بر مبنای استرس ادراک شده و توانمندی در هدف‌گذاری

مقدمه: در حال حاضر دیابت یکی از شایع‌ترین بیماری‌های مزمن جامعه‌ی امروز و یکی از مهم‌ترین مولفه‌های کنترل آن، رفتارهای خود‌مراقبتی است. با توجه به تاثیر متغیرهای روان‌شناختی در بروز رفتارهای خود‌مراقبتی، هدف این پژوهش پیش‌بینی رفتار خود‌مراقبتی در افراد مبتلا به دیابت نوع ii بر مبنای توانمندی در هدف‌گذاری واسترس ادارک شده بود. مواد و روش‌ها: در این پژوهش توصیفی (مقطعی)، افراد شرکت‌کننده در مطالعه از میان مراجعان به مرکز دیابت کاشان و کلینیک‌های خصوصی انتخاب شدند. انتخاب نمونه به روش انتخاب در دسترس انجام گرفت و 190 بیمار در این پژوهش شرکت داده شدند. پرسش‌نامه‌های هدف در زندگی، استرس ادارک شده و خودمراقبتی توسط شرکت‌کنندگان تکمیل گردید. تجزیه و تحلیل داده‌های پژوهش با روش همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه گام به گام انجام شد. یافته‌ها: نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که متغیرهای توانمندی در هدف‌گذاری و استرس ادارک شده به طور مجزا تاثیر معنی‌داری نداشتند اما اثر متقابل میان آن‌ها با پیش‌بینی رفتار خودمراقبتی رابطه معنی‌داری برقرار کرد (0/01=p). نتیجه‌گیری: نتایج به دست آمده از این پژوهش نشان می‌دهد که با ارتقای سطح توانمندی در هدف‌گذاری و میزان استرس ادارک شده، می‌توان بروز رفتار خود‌مراقبتی را در افراد مبتلا به دیابت بهبود بخشید.

Prediction of Self-Care Behaviors Based on Perceived Stress and Goal Setting Skill in Patients with Type 2 Diabetes

Introduction: Diabetes is one of the common chronic diseases in modern societies and selfcare behaviors consider as one of the most important factors in controlling this disease. Regarding the impact of psychological factors on adherence to selfcare behaviors, the current study aimed to predict selfcare behaviors, based on goal setting skill and perceived stress of patients with type 2 diabetes. Materials and Methods: In this descriptive, crosssectional study, a total of 190 type 2 diabetic patients, referred to Kashan Diabetes Center and private clinics, were selected, using convenience sampling. For data collection, the participants completed the purpose in life questionnaire, perceived stress questionnaire, and selfcare behavior questionnaire. The collected data were then analyzed, using Pearson rsquo;s correlation coefficient test and stepwise multiple regression analysis. Results: According to the present results, goal setting and perceived stress could not independently predict selfcare behaviors in diabetic patients. However, the interaction effect of these variables could successfully predict these behaviors (P<0.01). Conclusion: Our findings suggest that, by improving goal setting skill and perceived stress of patients with diabetes, we can improve their selfcare behaviors.