تاثیر آموزش مبتنی بر درک بیماری بر میزان کنترل قندخون بیماران مبتلا به دیابت

مقدمه: پیشگیری از عوارض، کاهش مرگ ‌و میر و هزینه‌های اقتصادی دیابت، یکی از مهم‌ترین اهداف مدیریت دیابت می‌باشد. برای رسیدن به این اهداف، کنترل دقیق قند خون لازم است که نیازمند آموزش است. زمانی بیماران از توصیه‌ها و آموزش‌های داده‌ شده تبعیت می‌کنند که درک درستی از بیماری خود داشته باشند. در این راستا پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش مبتنی بر درک بیماری بر کنترل گلیسمیک بیماران مبتلا به دیابت انجام گرفت. مواد و روش‌ها: این کارآزمایی بالینی تصادفی در 78 بیمار مبتلا به دیابت مراجعه‌کننده به درمانگاه دیابت شهرستان قوچان در دو گروه تصادفی مداخله (38 نفر) و شاهد (40 نفر) انجام شد. ﺑﺮای ﮔﺮدآوری دادهﻫﺎ از پرسش‌نامه درک از بیماری (ipq-r) و میزان hba1c ﻗﺒﻞ و ﺑﻌﺪ از ﻣﺪاﺧﻠﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﮔﺮدید. گروه مداخله در طی 2 جلسه 45 دقیقه‌ای، تحت آموزش مبتنی بر درک بیماری قرار گرفتند. سنجش افراد سه ماه بعد از انجام مداخله صورت گرفت و نتایج توسط نرم‌افزار spss 22 مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: سه ماه پس از آموزش در گروه مداخله، میانگین سطح هموگلوبین گلیگوزیله (1/318 ±9/28 در مقابل 1/422 ±8/33) و درک بیماری (12/971 ±132/53در مقابل 9/772 ± 159/47) نسبت به قبل، تغییر یافت. یافته های حاصل از تحلیل کوواریانس (ancova) نشان داد سطح سرمی هموگلوبین گلیکوزیله پس از آموزش در مقایسه با پیش از آموزش، تغییرات معنی‌داری داشته است (0/001>p). نتیجه‌گیری: یافته‌های مطالعه نشان داد، بیماران مبتلا به دیابت پس از مداخله‌ی آموزشی به درک بهتری از بیماری خود دست یافتند، که در نهایت منجر به کنترل قندخون در این بیماران گردید.

Effect of Education Based on Illness Perception on Glycemic Control in Diabetic Patients

Introduction: Prevention of complications associated with diabetes, besides the reduction of mortality and economic costs, are the most important goals of diabetes management. To achieve these goals, glycemic control, which requires education, is essential. Patients adhere to recommendations and guidelines when they have a clear understanding and perception of their disease. The current study aimed to investigate the effect of education based on illness perception on glycemic control in patients with diabetes. Materials and Methods: This randomized clinical trial was conducted on 78 diabetic patients, referred to Quchan Clinic, Quchan, Iran. The participants were randomly assigned to either the intervention (n=38) or control (n=40) group. For data collection, the revised version of the Illness Perception Questionnaire (IPQR) was used, and glycosylated hemoglobin (HbA1c) level was measured before and after the intervention. The intervention group participated in two educational sessions (education based on illness perception), each lasting about 45 minutes. The subjects were assessed three months after the intervention, and the results were analyzed using SPSS version 22. Results: Three months after the intervention, the mean HbA1c level (9.28 ±1.318 vs. 8.33 ±1.422) and illness perception (132.53 ±12.971 vs. 159.47 ±9.772) changed significantly in the intervention group, compared to the preintervention phase. According to the analysis of covariance (ANCOVA), the serum level of HbA1c significantly changed after the intervention, compared to the preintervention phase (P<0.001). Conclusion: According to the present findings, the intervention could improve illness perception in diabetic patients, leading to higher glycemic control.