برهم‌کنش فیبر دریافتی و امتیاز الگوی غذایی مدیترانه‌ای با پلی‌مورفیسم‌های ژن ftoدر ارتباط با فنوتیپ‌های چاقی

مقدمه: واریانت های ژن fto با استعداد ابتلا به چاقی مرتبط هستند لیکن مطالعات اخیر نشان داده است که دریافت های غذایی می تواند این ارتباط را تعدیل نماید. هدف از این مطالعه، بررسی برهم کنش الگوی غذایی مدیترانه ای و فیبر دریافتی با پلی مورفیسم های ژن fto در رابطه با فنوتیپ های چاقی است. مواد و روش ها: افراد این مطالعه ی مورد شاهدی لانه گزیده (1254=n) از بزرگسالان شرکت کننده در مطالعه قند و لیپید تهران انتخاب شدند. هر مورد (فرد چاق، kg/m2 30≥bmi، 627=n) به صورت جداگانه با شاهد خود (وزن طبیعی، 627=n) همسان شد. پلی مورفیسم های انتخاب شده، (rs1421085، rs1121980، rs17817449، rs8050136، rs9939973 و rs3751812) تعیین ژنوتیپ شدند. امتیاز رژیم غذایی مدیترانه ای محاسبه و امتیاز خطر ژنتیکی با استفاده از روش وزن دهی بدست آمد. یافته ها: تبعیت از الگوی غذایی مدیترانه ای توانست ارتباط سه پلی مورفیسم ) 17817449rs، 8050136 rsو3751812(rs با چاقی عمومی و شکمی (دور کمر بالای 95 سانتی متر) را تعدیل کند (0.05>pi=p interaction). با افزایش فیبر دریافتی، شانس ابتلا به چاقی شکمی در حاملین آلل خطر 3751812rs (tg+tt) در مقایسه با افراد بدون آلل خطر کاهش یافت (0/01=pi). خطر ابتلا به چاقی عمومی در شرکت کنندگان با امتیاز خطر ژنتیکی بالا در طی چارک های امتیاز رژیم غذایی مدیترانه ای در مقایسه با افراد با امتیاز خطر ژنتیکی پایین، کاهش یافت (0.05>pi). خطر ابتلا به چاقی عمومی در افرادی که دارای 6≤grs بودند، با افزایش دریافت فیبر کاهش یافت (05.0>p trend). نتیجه گیری: تبعیت بیشتر از الگوی غذایی مدیترانه ای و دریافت فیبر بیشتر می تواند خطر ابتلا به چاقی را در افرادی که دارای آلل خطر سه پلی مورفیسم rs17817449، rs8050136 و 3751812 rs هستند، کاهش دهد.

The Interaction between Dietary Fiber and the Mediterranean Dietary Pattern Score with FTO Gene Polymorphisms in Relation to Obesity Phenotypes

Introduction: Although variants in the FTO gene have been found to be associated with susceptibility to obesity, however, recent studies suggest that dietary intakes may modify the association. This study aimed to investigate the interaction of the Mediterranean dietary pattern (MD) and fiber intake with FTO gene polymorphisms in relation to obesity phenotypes. Materials and Methods: Participants of this nested casecontrol study (n=1254) were selected among adult participants of the Tehran Lipid and Glucose Study. All (n=627, generally obese, BMI ge;30 kg/m2) were individually matched with controls (n=627, normal weight). Six selected SNPs (rs1421085, rs1121980, rs17817449, rs8050136, rs9939973, and rs3751812) were genotyped. The MD score was computed and Genetic Risk Scores (GRS) were calculated using the weighted method. Results: Adherence to the MD could modify the association of three SNPs (rs17817449, rs8050136, and rs3751812) with general and abdominal obesity (Waist circumference ge;95 cm) (P interact ion=Pi<0.05). The odds of abdominal obesity in risk allele carriers of rs3751812 (TG+TT) decreased along with increasing dietary fiber intake (Pi=0.01), compared to subjects with no risk alleles. The risk of general obesity in participants with a high GRS decreased during the MD score quartiles, compared to those with a low GRS (Pi<0.05). The risk of developing general obesity in people with GRS ge;6 was reduced by increasing fiber intakes (P trend<0.05). Conclusion: A higher adherence to the MD pattern and fiber intakes can decrease obesity risk in risk allele carriers of three FTO polymorphisms, rs17817449, rs8050136 and rs3751812.