راهبردهای جدید طراحی و تولید آنتاگونیست برای سیتوکین‌ها و هورمون‌ها، با تاکید بر لپتین و هورمون رشد

مقدمه: آنتاگونیست به طور کلی ماده شیمیایی قابل پیوند با اتصال به گیرنده ی سلولی و یا نوعی دارو است که در سلول با اتصال به گیرنده های آن سلول عمل پیوند لیگاندگیرنده را انجام می دهد ولی باعث پاسخ و واکنش از سوی سلول نمی شود. آنتاگونیست در داروشناسی، تقلیدکننده ی عمل آگونیست در سلول است ولی با مسدود کردن محل اتصال مانع از اتصال و عمل آگونیست می شود. در گذشته یافتن آنتاگونیست معمولا از طریق آزمون و خطا و به دنبال آزمایش های فراوان صورت می گرفته است. در حال حاضر با پیشرفت علم و شناسایی ساختار مولکول ها و روش های انتقال پیام، امکان طراحی هوشمند و هدف مند برای آنتاگونیست ها در کوتاه ترین زمان به وجود آمده است. طراحی این فرآیند بر پایه ی دو دیدگاه کلی پایه گذاری شده است که عبارتند از: 1) طراحی دارو بر اساس هدف مورد نظر، که می تواند یک گیرنده باشد و 2) طراحی بر اساس ساختار یک مولکول کوچک داروئی، که می تواند از انتقال پیام جلوگیری کند. ساختار پایه ی آگونیست در فرآیند طراحی دارو، دچار تغییراتی می شود که باعث تبدیل به آنتاگونیست می شود که آن را به مولکولی با سطح بالایی از فعالیت آنتاگونیستی و کمترین میزان عوارض جانبی بر روی سلول های زنده، تبدیل می کند. در این مقاله ی مروری به انواع راهبرد های جدید طراحی آنتاگونیست برای سیتوکین ها و هورمون ها (با تاکید بر لپتین و هورمون رشد به عنوان نمونه) پرداخته شده است. از آن جایی که هورمون ها دارای نقش های متعدد در شرایط فیزیولوژیک مختلف هستند و سیتوکین ها به عنوان تعدیل کننده های ایمنی عمل می کنند، طراحی آنتاگونیست برای آن ها و یا گیرنده آن ها می تواند نقش به سزایی در درمان بیماری های خودایمن، التهابی، بیماری های بدخیم و غیره داشته باشد.