ارزیابی آثار محافظتی رزوواستاتین از طریق ظرفیت آنتی‌ اکسیدانی و آسیب اکسیداتیو بافت کبد در موش‌ های صحرایی دیابتی القا شده با استرپتوزوتوسین

مقدمه: توانایی ضعیف آنتی اکسیدانی کبد و آسیب اکسیداتیو نقش اساسی در ایجاد آسیب به سلول های کبدی در شرایط دیابت دارد. بر طبق ماهیت آنتی اکسیدانی رزوواستاتین، هدف مطالعه ی حاضر بررسی اثر بهبودی رزوواستاتین بر ظرفیت آنتی اکسیدانی و آسیب اکسیداتیو بافت کبدی در دیابت بود. مواد و روش ها: بیست و چهار سر موش صحرایی به طور تصادفی در چهار گروه تقسیم شدند (6=n): نرمال، نرمال درمان شده، دیابتی و دیابتی درمان شده. موش ها با یک تزریق داخل وریدی استرپتوزوتوسین به بیماری دیابت مبتلا شدند (40 میلی گرم بر کیلوگرم). حیوانات درمان شده، رزوواستاتین (10 میلی گرم بر کیلوگرم) را به طور روزانه توسط لوله ی گاواژ برای شصت روز دریافت کردند. در پایان، نمونه ی خونی جهت ارزیابی میزان گلوکز و بافت کبدی برای اندازه گیری مالون دی آلدهید، گلوتاتیون و nox (نیترات و نیتریت) و هم چنین فعالیت آنزیم های کاتالاز و سوپراکسایددیسموتاز جمع آوری شدند. یافته ها: القای دیابت (گلوکز خون>300 میلی گرم در یک صد میلی لیتر) باعث افزایش معنی دار مقدار مالون دی آلدهید (0/44±4/00 میکرومول در لیتر) در مقایسه با گروه نرمال (1/08±0/39 میکرومول در لیتر) شد، در حالی که رزوواستاتین بدون تاثیر بر گلوکز خون به طور معنی داری (0/56±2/42 میکرومول در لیتر) آن را کاهش داد. دیابت میزان فعالیت آنزیم های کاتالاز و سوپراکسایددیسموتاز را به ترتیب 81 درصد و 54 درصد کاهش داد. درمان با رزوواستاتین باعث افزایش معنی دار فعالیت کاتالاز (90 درصد) و مقدار گلوتاتیون (65 درصد) در موش های دیابتی شد. هم چنین، دیابت به طور معنی داری مقدار nox (1±15 میکرومول در لیتر) را در مقایسه با گروه نرمال (15±34 میکرومول در لیتر) کاهش داد، در حالی که رزوواستاتین به طور معنی داری آن را افزایش داد (16±61 میکرومول در لیتر). نتیجه گیری: نتایج ما نشان می دهد رزوواستاتین قادر است توانایی آنتی اکسیدانی کبد دیابتی را افزایش دهد. بنابراین، درمان با رزوواستاتین ممکن است آسیب های بافتی و اکسیداتیو کبد را در شرایط دیابتی بهبود بخشد.