بررسی تحولی ادراک زمان در کودکان 7 تا 12 ساله و تعیین نقش توجه در آن

مقدمه: مطالعات مختلف نشان داده اند که عوامل متعدد بر مدت زمان ادراک شده در کودکان اثر می گذارند. در این مطالعه، به بررسی تحولی ادراک زمان در کودکان هفت تا 12 ساله و نقش توجه در آن پرداخته شده است. روش: 120 نفر از دانش آموزان مقطع ابتدایی مدارس شهر رشت (پایه ی اول تا ششم) به طور خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها، از دو آزمون رایانه ای شامل آزمون عملکرد مداوم کانرز (cpt) و آزمون بازتولید زمانی استفاده شد. داده ها با آزمون تحلیل واریانس چندمتغیری (مانوا) و تحلیل کوواریانس چند متغیری (مانکوا) تحلیل شد. یافته ها: ادراک زمان کودکان پایه های مختلف تحصیلی در تکلیف کوتاه مدت، از نظر آماری تفاوت معنا داری نداشت، اما در تکلیف بلندمدت تفاوت معنا دار بود. به عبارت دیگر، زمان بازتولید شده در بازه های زمانی بلند مدت به زمان مورد انتظار (زمان استاندارد) نزدیک تر بود که نشان می دهد با افزایش سن، ادراک بازه های زمانی بلند مدت (و نه کوتاه مدت) بهبود می یابد. در تحلیل مانکووا، با ورود شاخص های توجه ( شامل پاسخ های درست، تعداد پاسخ های اعلان کاذب، خطای حذف، زمان واکنش و تغییرپذیری) به عنوان متغیر کوواریانس، ادراک زمان کودکان پایه های مختلف تحصیلی در تکلیف بلندمدت، از نظر آماری تفاوت معنا داری نداشت. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان دادکه با افزایش سن و بهبود توانایی کنترل توجه در سنین بالاتر، زمان بازتولید شده به زمان فیزیکی نزدیک تر شده و بنابرین ادراک بازه های زمانی بلند مدت در کودکان بهبود می یابد.