حافظه‌ کاری هیجانی در مبتلایان به اختلال استرس پس از سانحه و افسردگی

هدف: عملکرد متفاوت گروه های مبتلا به اختلالات هیجانی در انجام تکالیف شناختی ادغام‌ شده با مولفه‌های هیجانی و همچنین تفاوت در مسیر بازنمایی‌های داده‏های مختلف کلامی و غیرکلامی، ضرورت بررسی ظرفیت حافظه ی کاری دیداری هیجانی دو گروه بیماران مبتلا به افسردگی و اختلال استرس پس از سانحه را نشان می دهد. روش: تعداد شرکت‌کنندگان هر یک از گروه های این مطالعه ی پس رویدادی، 14 نفر (گروه مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه، بدون علایم اختلال استرس پس از سانحه، افسردگی اساسی و کنترل) بودکه به شیوه ی نمونه گیری دردسترس انتخاب شده بودند. آزمودنی‌ها با استفاده از مصاحبه ی نیمه ساختاریافته‌ برای اختلال استرس پس از سانحه و افسردگی اساسی و آزمون ظرفیت حافظه ی کاری دیداری هیجانی، مقیاس تجدیدنظر شده ی تاثیر رویدادها وپرسش نامه ی افسردگی بک ارزیابی و داده‌ها با روش‌های تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی تحلیل شدند. یافته ها: در مطالعه ی حاضر بین ظرفیت حافظه ی کاری دیداری مبتلایان به اختلال استرس پس از سانحه، بدون اختلال استرس پس از سانحه و کنترل، تفاوت معنادار به دست آمد. تفاوت ظرفیت حافظه ی کاری دیداری گروه‌های مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه، بدون اختلال استرس پس از سانحه و افسردگی اساسی با استفاده از تصاویر مرتبط با تروما معنادار بود. تفاوت گروه مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه و گروه کنترل در اندازه ی کوشش دو تصویر نیز معنادار شد. نتیجه گیری: یکی از عوامل موثر بر بروز نشانه های مرتبط با تجربه ی مجدد در مبتلایان به اختلال استرس پس از سانحه، ظرفیت پایین حافظه ی کاری دیداری آنهاست. همچنین ضعف کلی کنترل شناختی دو گروه مبتلایان به اختلال استرس پس از سانحه و افسردگی اساسی می تواند به عنوان عامل پیش-مرضی در هر دو گروه در نظر گرفته شو