زمانِ دستوری در زبان فارسی؛ نگاهی نو بر پایه یک الگوی شناختی آرمانی

هدف: آگاهی از زمان تجربه‌ای کاملاً ذهنی است که برخلاف تجربه مکانی با هیچ یک از حواس بشر دریافت شدنی نیست، اگرچه همه آن را درک می‌کنند. هدف این پژوهش، ارایه نگاهی نو به چگونگی مفهوم سازی زمان در زبان فارسی در قالب زبان شناسی شناختی و بر پایه یک الگوی شناختی آرمانی است. روش: در این راستا، ابتدا مفهوم زمان از جنبه‌های فلسفی و رده‌شناختی و سپس الگوی شناختی مورد نظر بررسی و تبیین شد. نتیجه گیری: با الهام از نظریه های لانگکر در تقسیم‌بندی جدید اجزای تشکیل‌دهنده گروه فعلی نشان ‌داده شد که گروه های فعلی در زبان فارسی نیز به دو جز اسناد زمینه‌ساز و هسته ‌بند تقسیم می‌شوند و این اسنادهای زمینه‌ساز هستند که بیانگر زمان دستوری در زبان فارسی اند. سپس تک واژهایی که به عنوان اسناد زمینه‌ساز، بیانگر زمان دستوری در زمان های گذشته، حال و آینده هستند ‌بررسی و تعیین شد و جایگاه هر یک از این اسنادها در الگوی شناختی آرمانی تعیین و نشان داده شد که این اسنادها با عناصر موجود در این الگو انطباق کامل دارند