شمارش، شناخت، تمایز اسامی شمار و ناشمار:معناشناسی عدد

هدف:این مقاله شرحی است بر تمایز اسامی شمار و ناشمار در زبان فارسی که در آن شمارش پدیدهای زایا و عام است، که نه فقط بر اسامی شمار بلکه بر اسامی ناشمار نیز به آسانی عمل میکند. این پژوهش بر آن است تا این تناقض را برطرف کند. دراین راستا راهبردهای پیشین آزموده و نقص هر یک نشان داده میشود. روش: دراین پژوهش از منطق محمولها، نظریه مجموعه ها، توابع گسسته، نظریه پیشنمونه، استدلال نحوی و نظریه مدلهای شناختی آرمانی شده به عنوان ابزار ترسیم مدل شناختی شمارش استفاده شده است. این مقاله با استناد به کاربرد روزمره زبان شرحی مبسوط بر تمایز شمار-ناشمار می دهد، به کاربردهای استثنایی ممیزها و حروف تعریف عددی در زبان فارسی می پردازد و از پیشنمونههای اسامی ناشمار در زبان انگلیسی ،که به طور متناقضً شمارش میشوند، مشاهداتی ارایه میدهد. سپس برای تمایز شمار-ناشمار، ناتوانی معیار صوری سنتی نشان داده میشود. یافتهها: پیشینه زبان شناسی مسیول فرایند عام شمارش را پدیدهای به نام مجاز میداند؛ در حالی که پژوهش حاضر این راه حل را مردود می داند و از محل زبانشناسی شناختی استعاره را به عنوان راه حلی کارآمد پیشنهاد میدهد.اما راه حل نهایی که در بر گیرنده چگونگی فراگیر بودن رویداد شمارش است و هسته مرکزی مدل شناختی شمارش را تشکیل میدهد، یک فرآیند عام شناختی به نام «تابع تحدید» است. نتیجهگیری: تمایز شمار-ناشمار در اصل نتیجه یک پدیده شناختی (و نه صرفاً دستوری) است و گویشور زبان با استفاده بجا از دستور نتایج این پدیده را بیان کرده و در راستای رفع نیاز خود، با به کار گیری تابع تحدید، به تعریف و بازتعریف اشیای پیرامون میپردازد.