تاثیر آموزش سبک اسناد خوش‌بینانه بر خودکارآمدی پسران عادی و نارساخوان

مقدمه: خودکارآمدی، یکی از مهم‌ترین توانایی ‌های شناختی برای موفقیت کودکان است که نقص در آن منجر به شکست می ‌شود. هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر آموزش سبک اسناد خوش ‌بینانه بر خودکارآمدی پسران عادی و نارساخوان پایه چهارم شهر اصفهان بود. روش کار: پژوهش حاضر تجربی با طرح پیش‌ آزمون، پس ‌آزمون و پیگیری به همراه گروه کنترل بود. پس از غربال گری بر مبنای تست هوش cattell(1973)، چک لیست نارساخوانی بذر افشان مقدم (1376)، آزمون خواندن و نارساخوانی کُرمی نوری و مرادی (1384) و پرسشنامه سبک اسنادی کودکان seligman(1984) از جامعه دانش آموزان پسر پایه چهارم شهر اصفهان، 60 نفر به شیوه تصادفی چند مرحله ‌ای به عنوان نمونه انتخاب شدند. سپس 30 نفر به صورت تصادفی به گروه آزمایش و کنترل عادی و 30 نفر به گروه آزمایش و کنترل نارساخوان گمارده شدند. بعد از اجرای پیش‌ آزمون شامل آزمون خودکارآمدی bandura(2006) و ارائه آموزش سبک اسناد خوش بینانه، پس آزمون و پیگیری 1 ماهه اجرا شد. یافته ‌ها: نتایج تحلیل واریانس با اندازه ‌گیری مکرر نشان داد که آموزش سبک اسناد خوش‌ بینانه در پس‌آزمون و پیگیری بر خودکارآمدی عمومی و زیر مقیاس مهارت ‌های اجتماعی و واکنش ‌های هیجانی گروه ‌های آزمایش موثر بوده است (p<0.05) همچنین، این آموزش در پس‌ آزمون و پیگیری بر خودکارآمدی تحصیلی گروه عادی و خودکارآمدی خواندن گروه نارساخوان نیز موثر بود (p<0.05)، ولی بر خودکارآمدی خواندن گروه عادی و خودکارآمدی تحصیلی گروه نارساخوان تاثیر نداشت (0.05

The effect of optimistic attributional style training on self-efficacy of normal and dyslexic boys

Introduction : Selfefficacy is one of the most important cognitive abilities in which defect leads to failure. The purpose of this study was to investigate the effect of optimistic attribution style training on selfefficacy of normal and dyslexic boys of fourth grade in Isfahan city.Methods: The study design was experimental with pretest, posttest, followup and control group. After screening based on Cattellchr('39')s Intelligence Test (1973), Seligmanchr('39')s Children Attribution Style Questionnaire (1984), Bazrafshan Moghadam Dyslexia Checklist (1997) and Kormi Nouri and Moradi Reading and Dyslexia test (2005), from the population of fourth grade male students in Isfahan city, 60 students were selected in a multistage random manner. Thirty normal students were randomly assigned to the experimental and control groups and 30 dyslexic students were randomly assigned to the experimental and control groups. After performing a pretest including bandurachr('39')s selfefficacy questionnaire (2006) and presenting the optimistic attributional style training, posttest and followup test were performed.Results: The results of the analysis of variance with repeated measures showed that optimistic attribution style training was effective on the general selfefficacy and social skills and emotional reactions subscales of the experimental groups in posttest and onemonth followup test )P<0.05). This training was effective on the academic selfefficacy of the normal experimental group and the reading selfefficacy of the experimental dyslexic group in both posttest and follow up (P<0.05), but it was not effective on the reading selfefficacy of the normal experimental group and the academic selfefficacy of the experimental dyslexic group in posttest and follow up (P>0.05).Conclusion: Optimistic attribution style training can improve normal and dyslexic boys rsquo; selfefficacy, and this program can be used to improve childrenchr('39')s selfefficacy.