اثر آموزش تفکر انتقادی بر سبک های حل مساله و یادگیری خودراهبر

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی اثر آموزش تفکر انتقادی بر سبک های حل مساله و یادگیری خودراهبر دانشجویان است.روش: جامعه ی آماری پژوهش شامل کلیه ی دانشجویان کارشناسی 95 بود که از میان آنها 40 دانشجو به شیوه ی دانشگاه پیام نور شهر تهران در سال تحصیلی 94 نمونه گیری تصادفی خوش های چندمرحله ای انتخاب و با طرح پژوهش آزمایشی، از نوع پیش آزمون پس آزمون و با گروه کنترل، در گروه های آزمایش 20 نفر و کنترل 20 نفر قرار داده شدند. مداخلات مربوط به آموزش تفکر انتقادی در مدت 12 جلسه ی آموزشی 45 دقیقه ای طی دو جلسه در هفته برای دانشجویان گروه آزمایش انجام شد. ابزارهای این پژوهش، پرسشنامه ی سبک حل مساله ی کسیدی و لانگ 1996 و پرسشنامه ی یادگیری خودراهبر فیشر و همکاران 2001 بود. داده ها با روش آماری تحلیل کواریانس چندمتغیری تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: نتایج پژوهش حاکی از تفاوت معنادار گروه ها بود. نتایج آزمون تک متغیره نیز تفاوت معنادار هر دو متغیر را نشان میداد.نتیجه گیری: نتیجه ی تفکر انتقادی، ترکیب توانایی های دانشجو و رساندن آن به بیشترین حد ممکن است که این خود به ارتقای یادگیری خودراهبر و حل مساله می انجامد. بنابراین می توان اذعان داشت که با رشد و پیشرفت سطوح تفکر انتقادی، به عنوان توانمندی و قابلیتی اثرگذار برخودراهبری و حل مساله، سطوح یادگیری خودراهبر و حل مساله نیز در دانشجویان ارتقا خواهد یافت.