بازخوانی مسیله منطقی شر و تیودیسه مبتنی بر خیرهای برتر از سویینبرن

مسیله شر بیش از آن که به وجه قرینه‌ای و استقرایی و با اتکا بر برخی شرور گزاف و بی‌هدف یا انبوهی ناملایمات زندگی انسان، وجود خداوند و اوصاف کمالی او را به چالش کشد، در ساختاری منطقی، اعتقاد به خداوندی عالم، قادر و خیر محض را با وجود شرور در جهان هستی به طور منطقی ناسازگار می‌دیده است. پیداست که اعتبار این استدلال منطقی در گرو صدق یا محتمل‌الصدق بودن گزاره الحاقی آن خواهد بود و این در حالی است که فیلسوفانی چون سویینبرن کوشیده‌اند تا با پاسخ‌هایی چون تیودیسه معطوف به خیرهای برتر، نادرستی این گزاره الحاقی را نشان دهند. این مقاله می‌کوشد تا با نگاهی دقیق به استدلال منطقی ملحدین و گزاره الحاقی مورد نظر آنان، دفاع سویینبرن را مطرح و اشکالات وارد بر آن را بررسی کند.