تاثیر آموزه گناه نخستین بر مبحث کلیّات در قرون وسطا

مهم ترین مسیله مناقشه برانگیز در میان متفکّران قرون وسطا، نحوه وجود کلیّات بود که با پرسش های مهم فرفوریوس در «ایساغوجی» آغاز گشته بود. ترجمه این کتاب از زبان یونانی به لاتینی و شرح آن به دست بویتیوس و پاسخ های او به پرسش های سه-گانه فرفوریوس، سبب مهمی در شکوفا شدن مسیله هستی شناسی کلیّات بود که در نهایت، به پیدایی سه دیدگاه واقع گرایی، مفهوم گرایی و نام گرایی در این باره منجر شد. با این همه، به نظر می رسد که یکی از علل مهم بسط و گسترش این مسیله در قرون وسطا، ارتباط وثیق آن با آموزه های مهم کلام مسیحی ـ آموزه هایی چون علم پیشین خداوند به مخلوقات، تثلیث خداوند و گناه نخستین ـ بوده است. بنابراین می توان مدّعی شد که انگیزه های کلامی متفکّران قرون وسطا، در شکوفایی و بسط مبحث کلیات تاثیر بسزایی داشته است. یکی از مسایل مهم کلامی که ارتباط تنگاتنگی با مسیله کلیات داشته، آموزه گناه نخستین است که تبیین ماهیّت آن و نیز نحوه انتقال آن از آدم و حوا به نسل بشر از سوی برخی متفکران قرون وسطا، موجب پیدایی نظریه ای با عنوان واقع گرایی جمعی، در بحث هستی شناسی کلیات گردید.