تضعیف خدای متافیزیکی در عقلانیت سوژه مدرن از منظر هایدگر

هایدگر متاخر، با واکاوی تاریخ تفکر مغرب‌زمین، فلسفه دوره مدرن را به مثابه تداوم سنت متافیزیک یونانی، و نه گسستی از آن، تبیین کرده و سوبژکتیویسم دکارتی را برآمده از هستی‌‌خداشناسی (یا انتوتئولوژی) یونان، خاصه افلاطون و ارسطو، تفسیر می‌کند. رشد خودآگاهی سوژه عقلانی به خویشتن، به مثابه بسط منطقی و ضروری عقلانیت یونانی (یا همان متافیزیک)، منجر به این می‌شود که دکارت هستی را به عنوان تصورشدگی نزد فاعل شناسا تفسیر کند. در این صورت، تصورشدگی، به مثابه هستی هستندگان، وامدار سوژه انسانی خواهد بود و در نتیجه فاعل شناسا را در جایگاه بنیاد هستندگان قرار می‌دهد. با این وصف، انسان، در مقام سوژه، پس از این می‌تواند جایگاهی را اشغال کند که پیش از این، و در متافیزیک و الهیات فلسفی، متعلق به خداوند بوده است. همین تصاحب جایگاه خداوند به وسیلۀ سوژه انسانی است که منجر به افول اعتبار او به مثابه بنیاد هستندگان می‌شود و تردیدهایی ملازم با وجود یا معناداری او را از پی می‌آورد.

Weakening of Metaphysical God in the Rationality of Modern Subject from Heidegger’s Point of View

،hrough historical investigations of western thought history, later Heidegger describes modern philosophy as the continuity, not separation, of Greek metaphysical tradition. He interprets Cartesian subjectivism as the consequence of Greek ontotheology, especially Plato and Aristotle’s thoughts. The development of the intellectual subject’s selfconsciousness, as the logical and necessary expansion of Greek rationality (the metaphysics), led Descartes to interpret Being as representedness for the knowing subject. Consequently, representedness has been indebted to the human subject as the ground of beings. That means he can take possession of God’s position that previously in metaphysics and philosophical theology had belonged to Him. But the human’s new position leads to a deterioration in his credibility as the foundation of beings and brings doubts concomitant with his existence and meaningfulness.