مرگ حرارتی و پیامدهای الهیاتی آن

طبق قانون دوم ترمودینامیک، در یک سیستم ایزوله، فرآیندهای برگشت‌ناپذیر در جهتی پیش می‌روند که آنتروپی سیستم افزایش می‌یابد، و غایت این سیر افزایشی آنتروپی ماکزیمم خواهد بود. در این حالت کار مکانیکی تبدیل به انرژی گرمایی می‌شود و در این وضعیت تعادل ترمودینامیکی رخ می‌دهد که مجموعه‌ای از تعادلات دمایی و فشاری و... است. با این فرض که جهان یک سیستم ایزوله است، طبق قانون دوم ترمودینامیک، سرانجامِ جهان تعادلی ترمودینامیکی خواهد بود که در آن حالتِ به خصوص تمام انرژی‌های مکانیکی تبدیل به انرژی گرمایی می‌شوند و این گرما در جهان پراکنده می‌گردد. در این حالت، دیگر حرکتی وجود نخواهد داشت، و نهایتاً جهان در مرگی فروخواهد رفت که از آن تعبیر به مرگ حرارتی می‌شود. این نظریه دارای پیامدهای الهیاتی است، به گونه‌ای که می‌توان آن را اثبات‌کنندۀ زوال عالم مادی و فسادپذیری آن دانست و چون هر فسادی بر کون و ایجادی دلالت می‌کند، نظریۀ مرگ حرارتی می‌تواند برهانی به نفع حدوث عالم مادی قلمداد شود.

The Heat Death and It’s Theological Implications

According to the second law of thermodynamics, irreversible processes in an isolated system move towards the goal of reaching maximum entropy. In this state, mechanical work is converted to thermal energy and thermodynamic equilibrium occurs; which is determined by the equilibrium in temperature, pressure, etc. Assuming that the universe is an isolated system, the second law of thermodynamics states that the fate of the universe is a state of thermodynamic equilibrium in which all mechanical energies are converted to thermal energy and the heat is dispersed all throughout the universe. In this state, there will be no movement and the universe will expire; an event called the “heat death”. This theory has certain theological implications that can serve as a proof for the perishability of the material world. And since decay implies creation, the heat death theory can be considered an argument in favor of the temporal originatedness of the material world.