جغرافیا، برساخت‌گرایی و تبیین برساخت‌گرایانه ژیوپلیتیک (معرفی رویکرد ژیوپلیتیک برساخت‌گرا)

ژیوپلیتیک به عنوان دانشی که ضلع سیاسی علم جغرافیا را تشکیل می‌دهد، در طول دوره‌های مختلف از مناظر و دیدگاه‌های مختلف بدان نگریسته شده است. از ژیوپلیتیک سنتی و نظریه‌های فردریک راتزل، هوفر و مکیندر، ماهان، اسپایکمن گرفته تا نظریه‌های کوهن و لاکوست و نهایتاً ژیوپلیتیک انتقادی و پست مدرن، هر کدام براساس اهداف و نحوه‌ی جهان‌بینی و تصورات خود، تاویلی خاص ارایه داده‌اند. اما آنچه باید مدّ نظر هر ژیوپلیتیسین قرار گیرد این است که، به دنبال قلمروهای جدید در ژیوپلیتیک باشند و رهیافت‌های جدید فلسفی را مورد توجه قرار دهند و برای تعالی دانش ژیوپلیتیک، این رشته را براساس رویکردهای نوین فلسفی تبیین کنند و این نظریات را با ماهیّت و هویّتی ژیوپلیتیکی برای تحلیل‌های بنیادی و کاربردی خود مورد استفاده قرار دهند. ژیوپلیتیک امروزه نیازمند گسترش حوزه‌ی نظری و فلسفی خود است. در این راستا نگارندگان در این مقاله سعی دارند که ابتدا با بررسی ‌هارمونی و همسازی که بین جغرافیا و نظریه برساخت‌گرایی وجود دارد و سپس تبیین برساخت‌گرایانه ژیوپلیتیک، به معرفی رویکردی نو در ژیوپلیتیک تحت عنوان ژیوپلیتیک برساخت‌گرا بپردازند. سوال‌های مطرح در این پژوهش به این شرح است که: چه‌هارمونی و همسازی بین جغرافیا و رویکرد برساخت‌گرایی وجود دارد؟ مفاهیم پایه در تبیین برساخت‌گرایانه از دانش ژیوپلیتیک کدامند؟ در ادامه باید اشاره کرد که این مقاله به شیوه‌‌ای تحلیلی-توصیفی نگاشته شده است.