ارزیابی و تهیه‌ی نقشه‌ی وضعیت بالفعل و بالقوه بیابان‌زایی با تاکید بر معیار فرسایش بادی با استفاده از مدل Micd در جنوب غربی شهرستان هیرمند

بیابان، اکوسیستم زوال یافته‌ای است که استعداد تولید طبیعی گیاه در آن کاهش یافته یا از بین رفته است. برای ارزیابی وضعیت بیابان‌زایی و تهیه‌ی نقشه‌ی مربوط به آن مدل‌های مختلفی ارایه شده است که می‌توان به مدل جهانی fao-unep اشاره کرد. در ایران نیز چند مدل منطقه‌ای، جهت ارزیابی وضعیت بیابان‌زایی ارایه شده است. در این تحقیق از روش بسط‌یافته‌ی طبقه‌بندی نوع و شدت بیابان‌زایی در ایران، micd برای ارزیابی وضعیت کنونی و ذاتی بیابان‌زایی در جنوب غربی شهرستان هیرمند استفاده شد. برای این منظور واحدهای‌کاری موجود در منطقه به عنوان نقشه‌ی پایه برای ارزش‌دهی به عوامل و شاخص‌های مورد استفاده قرار گرفت و سپس با ارزش‌دهی به شاخص‌ها و جمع امتیازات مربوط به آنها در هر واحد کاری و براساس جداول مبنا، اقدام به طبقه‌بندی بیابان‌زایی گردید وآنگاه نقشه‌های مربوط به وضعیت کنونی و ذاتی بیابان‌زایی در هر یک از کاربری‌ها در محیط gis ترسیم شد. نتایج نشان داد که منطقه‌ی مورد بررسی از نظر وضعیت کنونی بیابان‌زایی در 4 کلاس کم، متوسط، زیاد وخیلی زیاد یا شدید و از نظر قابلیت بالقوه یا ذاتی در 3 کلاس کم، متوسط و زیاد بیابان‌زایی قرار می‌گیرد.