سنجش میزان اولویّت اهداف کلان بافت فرسوده‌ی مرکزی اهواز با استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبی گروهی فازیFAHP

بافت‌های فرسوده‌ی شهری در واقع هسته اصلی چگونگی تولد یک شهر و نحوه‌ی انعکاس فرهنگ زندگی مردمان آن شهر در طول دوره‌ی زمانی تحول و تکامل شهر است. بعد از رواج شیوه‌ی مدرنیسم در اوایل قرن حاضر و بخصوص سنجش کارایی آن بر روی کالبد شهرها، این بافت ها، به علت عدم همخوانی با شیوه های نو وارد شده از غرب بافت های ناکارآمد و مساله‌زا تلقی گردیدند. برای هماهنگ سازی این بافت ها با رویکردهای مدرنیسم، از دوران پهلوی اول تاکنون قوانین و مقررات متنوعی در جامه ی طرح‌های گوناگون، بر پیکره آن‌ها آزمایش گردیده است. بافت فرسوده‌ی مرکزی شهر اهواز نیز از این مداخلات و هدف‌گذاری ها به صورت طرح‌های کلان و فرعی گوناگونی برای مطابقت کالبد بافت با شیوه‌های نوین و چشم‌انداز سازی برای آینده آن، مستثنی نبوده است. در پژوهش حاضر که با رویکرد توصیفی- تحلیلی به انجام رسیده است، هدف پژوهش، سنجش میزان اولویّت اهداف کلان چهارگانه‌ی مطرح شده از سوی طرح تفصیلی بافت فرسوده‌ی مرکزی اهواز با اهداف فرعی هرکدام از آن‌ها برای این بافت می باشد. جهت دستیابی به هدف پژوهش و جمع آوری داده های لازم اقدام به نظرسنجی از 15 نفر از کارشناسان و مسوولان اجرایی مناطق هشت گانه‌ی شهرداری و سازمان مسکن و شهرسازی اهواز گردیده و سپس داده های به دست آمده جهت مشخص ساختن میزان اولویّت اهداف کلان و فرعی یاد شده در قالب مدل تحلیل سلسله مراتبی گروهی فازیfahp مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج به دست آمده حاصل از تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبی فازی نشان می‌دهد که از بین اهداف کلان مدنظر طرح تفصیلی برای بافت فرسوده مرکزی اهواز، تقویت و توسعه‌ی هویّت تجاری و بازرگانی محلی دارای بیشترین اهمیت و تقویت و توسعه‌ی هویّت گردشگری محلی نیز در بین اهداف کلان، حایز کمترین اهمیت از سوی کارشناسان در بحث اولویّت های مطروحه در حوزه‌ی بافت مذکور بوده است. در بخش اهداف فرعی، ارتقا کیفیت نظام دسترسی و ارتقا سطح تعاملات اجتماعی و فراغتی به ترتیب حایز بیشترین و کمترین اهمیت در بحث اولویّت‌دهی به اهداف بافت فرسوده‌ی مرکز اهواز بوده‌اند.