بررسی گسل دورود (جنوب باختر ایران) بر پایۀ مطالعات ریخت‌زمین‌شناختی و ژئومورفولوژیک مخروط‌ افکنه‌ها

شاخص‌های ژئومورفیک به‌عنوان ابزاری برای مشخص‌کردن ناهمواری‌های جدید و فعال متاثر از حرکات تکتونیکی به‌کار می‌روند. در این راستا با محاسبۀ شاخص‌های ژئومورفیک به اندازه‌گیری میزان فعالیت زمین‌ساختی آن پرداخته شده است. مخروط ‌‌افکنه‌ها از بارزترین پدیده‌های ژئومورفولوژی رودخانه‌ای هستند که بیشتر در جبهۀ کوهستان‌ها و کوهپایه‌های مناطق خشک و نیمه‌خشک یافت می‌شوند. این اشکال متاثر از تغییرات آب و هوا و تغییرات سطح اساس به‌وسیلۀ فعالیت‌های زمین‌ساختی هستند و به تغییرات زمین‌ساختی بسیار حساس بوده، آثار آن را در خود ثبت می‌کنند. در این پژوهش از نقشه‌های توپوگرافی، زمین‌شناسی، تصاویر ماهوارهای و مدل رقومی ارتفاعی (dem) و تصاویر سنجندۀ irs منطقه استفاده شد. شواهد ریخت‌زمین‌شناختی بیانگر این موضوع بودند که گسل دورود در طول خود با عبور از واحدها با سن‌های مختلف رفتار گوناگونی نشان می‌دهد و مقادیر زوایه ریک به‌دست‌آمده در امتداد آن متفاوت بوده است، بر این اساس طبق نتایح حاصل گسل به سه قطظعه با طول‌های مختلف قابل تقسیم‌بندی است، به‌طوری که زوایۀ ریک قطعات 1 و 2 به‌ترتیب°16.60 و °22.81 و طول قطعات به‌ترتیب 18 و 49 کیلومتراست. با توجه به بالابودن مقادیر ریک (بیشتر از °10) مولفۀ شیب‌لغز تاثیر غالب‌تری نسبت‌به راستالغزی در این دو بخش داشته، ولی مقدار زوایۀ ریک °2.74 در قطعۀ 3 نشان از عملکرد مولفۀ راستالغزی در واحدهای آبرفتی دشت سیلاخور است. طول این قطعه 44 کیلومتر است، همچنین شاخص‌های در ارتباط با مخروط‌افکنه‌ها شامل: میزان خمیدگی مخروط‌افکنه β، ضریب مخروط‌گرایی و نیمرخ‌های طولی محاسبه شد. نتایج داده‌های حاصل از تحلیل‌های توپوگرافی، شواهد زمین‌ریخت‌شناختی حاصل از مشاهدات میدانی و مقادیر به‌دست‌آمده از شاخص‌های ژئومورفیک، حاکی از فعالیت‌های نوزمین‌ساختی گسل در منطقه است و محدودۀ مورد مطالعه براساس طبقه‌بندی lat در کلاس یک قرار می‌گیرد که نشان‌دهندۀ فعالیت‌های زمین‌ساختی شدید است و بخش شمالی گسل دورود نسبت‌به بخش جنوبی فعال‌تر است.