الگوی میان‌‌کنش کارکرد سازمان‌‌های مردم‌نهاد با حکمروایی مطلوب روستایی نمونه: دشت حسین‌‌‌آباد غیناب در شهرستان سربیشه

از دغدغه‌های همیشگی نظام برنامه‌ریزی، توسعه پایدار فضاهای روستایی بوده است. حکمروایی مطلوب روستایی از ملزومات اساسی نیل به توسعه پایدار به شمار می‌رود. کارکرد سازمان‌های مردم نهاد از جمله عوامل عدیده‌ای است که تاکنون آن را در برپایی و تحقق حکمروایی مطلوب فضا دخیل دانسته‌اند. در دشت حسین‌آباد غیناب شهرستان سربیشه از سال 1384 گروه‌های توسعه روستایی به دنبال پروژه بین المللی ترسیب کربن، گسترش قابل ملاحظه‌ای داشته است. در این مقاله کوشش شده است تا به بررسی و تبیین الگوی ارتباطی کارکرد گروه‌های توسعه روستای به عنوان سازمانی مردم نهاد با حکمروایی مطلوب در دشت حسین‌آباد غیناب پرداخته شود. مقاله حاضر دارای رویکردی کاربردی است. جهت گردآوری داده‌ها از مطالعات اسنادی و میدانی استفاده شده است. در روش میدانی به تکمیل پرسشنامه پرداخته شد. جامعه آماری شامل روستاهایی از دشت حسین‌آباد غیناب بوده که علاوه بر شورای اسلامی و دهیاری، گروه‌های توسعه روستایی نیز در آن دایر است. تعداد 267 عضو از 19 گروه توسعه روستایی ساکن در 13 روستای ناحیه حسینآباد غیناب به عنوان نمونه با استفاده از فرمول کوکران و روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چند مرحله‌ای به طور تصادفی انتخاب شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار spss و انجام معادلات ساختاری با کمک نرم‌افزار lisrel صورت گرفته است. نتایج نشان داد کارکرد سازمان‌های مردم نهاد (گروه‌های توسعه روستایی) در دشت حسین‌آباد غیناب 47 درصد از تغییرات حکمروایی مطلوب در سطح جامعه روستایی را به خود اختصاص می‌دهد. بعد اقتصادی کارکرد سازمان‌های مردم نهاد هم دارای اثر مستقیم و هم غیرمستقیم بر حکمروایی مطلوب روستایی است. در میان ابعاد حکمروایی مطلوب روستایی، مقوله مشارکت بیشترین تاثیر را از کارکرد گروه‌های توسعه روستایی پذیرفته است. در مجموع می‌توان گفت با گسترش فعالیت سازمان‌های مردم نهاد در بطن فضاهای روستایی، زمینه برپایی و استمرار حکمروایی مطلوب تا حد زیادی مهیا می‌شود.