اقدامات فراقانونی شورای امنیت در نقض حقوق بنیادین بشر

شورای امنیت با تفسیر موسع از مفهوم صلح و امنیت بین‌المللی و گسترش آن به بسیاری از موضوعات از جمله حمایت از حقوق بشر و مقابله با نقض‌های آن در مواردی اقدام به اعمال قانون‌گذاری و اقدامات قضایی در این زمینه نموده است. به‌طوری که برخی تصمیمات و اقدامات آن فراتر از حدود اختیار و صلاحیت قانونی و ناسازگار با اهداف منشور و تعهدات حقوق بشری و مغایر با موازین حقوق بین‌الملل بوده است. هدف این مقاله بررسی شورای امنیت به‌عنوان یک نهاد فراقانونی و کاستی‌های التزام آن نسبت به تعهدات و مسئولیت آن در قبال نقض‌های شدید حقوق بشری ناشی از اقدامات فصل هفتم و مداخلات بشردوستانه است؛ چراکه به‌رغم ادعای حمایت شورا از حقوق بشر، تناقضی آشکار در رفتار و عملکرد مدیریتی آن وجود داشته است که نه‌تنها در عمل موجب کاهش نقض‌های حقوق بشری نشده بلکه در مواردی منجر به تشدید و ناکارآمدی شورا شده است. یافته‌ها نشان می‌دهد عدم رعایت حدود و اختیارات و حاکمیت حق وتوی اعضای دائم شورا از مهم‌ترین عوامل ناکامی شورای امنیت در حل مسائل حقوق بشر و مدیریت بحران‌های بین‌المللی است. از این رو با اتخاذ سازکار مستقل از منافع سیاسی اعضای دائم و استفاده از حق وتو در جهت تقویت و همکاری مثبت، می‌توان زمینه را برای ایجاد تغییرات اساسی در الگوهای رفتاری و رویه حاکم بر شورا و نظارت درونی صحیح بر اقدامات آن و نیز التزام به تعهدات و موازین حقوق بشر فراهم نمود.

extra-legal actions of the security council in violation of fundamental human rights

the security council has interpreted the concept of international peace and security extensively and extended it to a wide range of issues, including the protection of human rights and the protection of human rights abuses. so that some of its decisions and actions have been beyond the limits of legal authority and competence and incompatible with the objectives of the charter and human rights obligations and contrary to the standards of international law. the purpose article is to examine the security council as an extra-legal body and the shortcomings of its commitment to its obligations and responsibilities in the face of serious human rights violations resulting from chapter vii and humanitarian interventions. despite the council’s claim of human rights protection, there has been a clear contradiction in its management behavior and performance, which not only has not reduced human rights violations in practice, but has in some cases exacerbated the council’s inefficiency. the findings show that non-compliance with the limits and powers and veto power of the permanent members of the council is one of the most important factors in the failure of the security council in resolving human rights issues and managing international crises. therefore, by adopting a mechanism independent of the political interests of the permanent members and using the veto to strengthen and positive cooperation, we can pave the way for fundamental changes in the behavioral patterns and procedures of the council and proper internal monitoring of its actions and commitment to provided human rights obligations.